home edith whiskers

bu sanal günlüğe cok aykırı bir bölüm değil mi? bir süredir yoktum,bir süre daha anlatmayı denedim.. sizi dinledim,beni dinlemeyip beni kurtarmaya calışıyorsunuz. yapmayın bunu. bağırdım,cağırdım,ağladım,kafayı yedim ama ne oldu biliyor musunuz? sesim kısıldı,şuan istesemde konuşamıyorum. mecazi değil,cidden istesemde sesim cıkmıyor artık. annem ona bağırdığım için bir ceza dese de buna,ben susmam gerektiğini biliyorum. susturuldum,bu sefer tanrı sus dedi. bu sefer ses tellerim konuşmayı reddediyor.. sorulan basit bir soruya bile cevap vermek istemiyorum artık,sadece boş gözlerle bakıyorum. ağlamak istiyorum ama bomboşum işte. biri var şu sıralar,anlatsam dinler mi acaba diyorum ama hayır anlatmak istemiyorum. beni seviyor,sanırım ben sevgiye inanmam. hayır o beni iyileştiremez anlatsam anlamazda,böyle hissediyorum. size demiştim ya "gittiğimde kimse suclu hissetmeyecek,bir cok insan şok olacak" ama şimdi hepsinin bunu yapacağımı tahmin ettiğini biliyorum. cunku sessizliği kabul ettim,her şeye gülen o kız sessiz olmayı,susmayı kabul etti. en iyisi bu,anlatmak istediğim biri var eskiden olsa anlatmıştım bile ama şimdi susuyorum. acaba beni yüz yüze görse yine de sever miydi? eskiden olsa sorardım ama şimdi susuyorum gideceğim zaten neden sorayım. öğrenilmiş caresizlik bunun adı,benim caresizliğim. yarın kardeşimin doğum günü,güzel bebeğim iyi ki doğdun. bunların hepsi aslında sana olan haykırışım. cok küçüksün henüz,anlatsamda anlamazsın ama bir gün bu yazılar eline gecerse seni bırakmayı aslında ne kadar istemediğimi cok iyi anlayacaksın. benim küçük evim,en güzel anılarla gideceğim beni asla kötü hatırlama diye. belki bir gün beni dinlemek istersin diye.