Sizce kurtuluş gerçek mi? Hepinizin cevabını biliyorum evet ama ben asla kurtuluşa inanan bir kız olmadım.

Bu arada merhaba ben Kumsal Özdemir yaşamaktan zevk almayan bir kızım.Diğer insanların aksine ben her zaman insanlara inanan bir kız olmadım bu kişi ailem bile olsa asla güvenmem.

peki söylesenize aileniz gerçekten de aileniz midir? Bu soru hepinizi eminim şaşırtmıştır fakat evet yalnış biliyorsunuz. Bana göre aile sadece bizi bu dünyada yaratmaya yarar gerisinin doğru olmadığını düşünüyorum. Bazı aileler vardır çocukların tüm hayatını mahveder onları üzer ve korumaz hatta onları dünyaya alıştırmaları lazımken bu dünyadan soğuturlar. Bazı aileler ise çocuklarını gerçekten sever ve korur.

Ne yazık ki kimse doğarken seçim yapamaz bu yüzden ben tüm insanlara olan inancımı bitirdim. Herkes bir şekilde yalanlar söyler ve benim bu dünyada en sevmediğim şey yalandır.

Maalesef ki benim de doğarken bir seçim şansım olmadı ve kötü bir aileye düştüm. Ne kadar yaşayabilsem de yaşama isteksizliğimin sorumluluğu onlarda. Evet beni seviyor olabilirler fakat bu sadece bir söz bunu asla hissettirmezler. Seni seviyorum kelimesi bile adı üstünde sadece kelimedir,benim bu genç yaşımda öğrendiğim birşey varsa oda sadece hayatımı kendime odaklamamdır. Başka kimseyi asla seçmedim ve bu şu ana kadar işime yarıyor. Kendinizi sevmeyi öğrenin ki başka kimsenin sevgisine muhtaç kalmayın bu da benden bir tavsiye.

kimse gerçek sevgiyi asla hak etmez diye düşünüyorum ya da bu zamana kadar sadece ben hak etmedim bilemiyorum fakat bildiğim tek şey varsa başka kimsenin beni benden çok sevemeyeceğidir. Ah evet ama şu da var ki arkadaşlıklar da gerçek değildir yani bu zamana kadar böyle düşündüm.Kimileri sırf okulda tek kalmamak için arkadaşlıklar edinirler ve herkesin bildiği gibi bu arkadaşlıklar bir zaman sonra bozulur çünkü bir temeli yoktur.

Arkadaşlık dediğimiz şey bence iki farklı insanın birbirine güvenmesi değildir aksine evet yine de güvenecekler tabii ama asıl arkadaşlık güvenle değil sadakatle olur. Okul arkadaşlarının çoğu sadece derslerde yardım almak için yada ödevlerini başkalarına yaptırmak için vardır. Ben bu zamana kadar bu yüzden okulda hiç arkadaş yapmadım bu saçma bir fikirdi onun yerine her zaman derslerime odaklandım.

"Kumsal kızım hadi uyan." tam hayallerime ve düşüncelerime dalmışken elbette ki annem seslendi.Yattığım yatakta hafifçe doğruldum, gözlerimi açmak için kendime vakit ayırdım,birkaç kez gözlerimi kırptıktan sonra gözlerimi açtım,yorganı hafifçe üzerimden çekerek ayaklarımı yataktan aşşağıya sarkıttım.

Aslında hiç yataktan çıkasım yoktu düşünmeyi severdim fakat annem çağırdığına göre bir şey diyecek olmalıydı.Yataktan ayağa kalktım ve dolabıma doğru ilerledim kapaklarını açarak gözümle birkaç kıyafeti inceledim. Elime bir mavi kot pantolon ve beyaz bir tişört alarak üzerime geçirdim ve üzerimdeki ayıcıklı pijamalardan kurtuldum.

Banyoya yavaş adımlarla ilerledim adım atacak gibi de kendimi hissetmiyordum resmen ayaklarımı sürüklüyordum.

Banyoda ilk önce dişlerimi fırçaladıktan sonra saçlarımı düzeltmeye başladım o kadar saat uyuduktan sonra elbette kuş yuvası gibi olmuşlardı bu durum komik gelince hafifçe kıkırdadım.

Saçlarımı düzelttikten sonra kremimi sürerek banyodan çıktım merdivenlerden aşşağı kata inmeye başladım alt kattan nefis bir koku geliyordu annemin yine harika yemekler yaptığına emindim.Yine de beni çağırmasında birşey olabileceğini düşündüm genelde seslenmek yerine yanıma gelirdi yada hiçbir şey demezdi.

Merdivenlerden indikten sonra mutfağa yöneldim annem tam da tahmin ettiğim gibi orda yemekler yapıyordu.Her zamanki gibi güzel görünmesini ise saymıyorum bile benim ki gibi güzel sarı saçları vardı ayrıca yaşına rağmen genç gösteriyordu.

Ben ise sarı saçlarımı annemden mavi gözlerimi ise babamdan almıştım. Babamı her ne kadar sevmesem de birlikte yaşıyorduk işte. Genelde odamdan çıkmadığım için pek fazla iletişim kurmazdık sadece yemeklerde veya gezmeey giderken konuşurduk. Kendisi işinde iyi bir adamdı evet oldukça paramız var fakat bu para beni mutlu etmiyordu bütün çocuklar gibi ben onun parasını değil sevgisini istiyordum fakat bu bizim ilişkimize tersti babam küçüklüğümden beri benimle hiç ilgilenmedi hep işinin peşindeydi.

Onu anlayabiliyordum fakat yine de ben onun tek kızıydım, bu yüzden ailemden hep sevilmeyi beklemişimdir diğer ailelerde genelde ilk ve tek çocuklar hep ilgi görür fakat bu durum benim için farklıydı.Annemin kıkırdama seslerini duyunca tekrar hayal dünyadam çıkarak ona anlayamayan bakışlarımla baktım.

"Bir sorun mu var anne?" yemekleri masaya taşırken bana her zamanki o gülümsemesini takınarak bakarak "Hiç sadece dalmış görünüyorsun ne hakkında olduğunu merak ettim." daldığımı annemin fark ettiğini anlayınca birazcık kızararak "Dalmamıştım sadece düşünüyordum.." annem tekrar kıkırdadığında sinirle ellerindeki tabakları alarak masaya yerleştirmeye başladım "Ben yaparım sen otur anne." birkaç dakika sonra annemin elinden tabakların hepsini alarak masaya dizdim.

Bu benim için sorun değildi çünkü babamı sevmesem de annemi severdim babam benim hiçbirşeyim olmazken annem ise herşeyim olmuştu. Benim için bir yük değil bir gururdu.

Annem bana ne zaman baksa gözlerindeki şefkat ve sevgiyi görürdüm "Kızım bana yardım etmek zorunda değilsin bu aralar yeterince derdin var zaten." anneme bıkkın bakışlar atarak masaya doğru yöneldim "Anne bunu söylemenin hiçbir fayda etmeyeceğini biliyorsun değil mi sende yeterince yorgunsun ayrıca benim derdim seni de bunaltmasın sen kendine dikkat et." annem de yanıma gelerek masaya geçti gülerek koltuğunu çektim ve oda gülerek oturur "Hâlâ benim kızım olduğuna şaşırıyorum ne yaptım da seni hak ettim ben." annemin oturduğu koltukta ona sarılarak haffiçe omuzlarını sıktım "Sen beni hak ettin anne hatta öyle bir hak ettin ki başka kimse beni hak edemez." annem nazikçe gülümsedi "Öyle deme kızım unutma bu hayatta sadece ben yokum artık arkadaşlar edinmen gerekmez mi?" sarılmadan hafifçe geri çekilerek ciddi misin diyen bir bakış attığımda tekrar gülerek "Tamam o bakışı biliyorum Kumsal fakat artık bu gerçekle başa çıkman lazım kızım senin iyiliğin için diyorum. " bıkkın bir nefes aldım "Peki anne düşüneceğim ama yine de bu konuyu şimdilik açmayalım masa hazır olduğuna göre ben odama çıkayım babam geldiğinde çağırırsın." konuyu babamdan açtığımda annemin hafifçe gülümsemesi düştü

"Kumsal babanı sevmediğini biliyorum ama onunla konuşmak için çabaladığını da biliyorum prensesim fakat kendini çok zorlama tama mı üzülmeni istemiyorum. Ne kadar üzüldüğünü biliyorum lütfen bundan sonra baban yerine kendini düşün ayrıca belki bir gün aranız düzelir ha ne dersin bunu bilemeyiz."

nazik bir gülümseme vererek merdivenlerden yukarı çıkmaya başladım evimiz iki katlı ve ferah bir evdi bütün ihtiyaçlarımı karşılıyordu üst katta kendime ait birkaç odam vardı bunlardan en çok vakit geçirdiğim ise kitap odamdı orayı kendim için yapmıştım kitap okumayı severdim.

Kendi küçük kütüphaneme girerek kapıyı kapattım sanki tüm dünyadan kopmuş gibiydim odada kitap ve mum kokusunun karışımı vardı raflar kitaplarla doluydu ve köşede bir sehpayla koltuk vardı. Koltuğa geçerek oturdum etrafımdaki minik cennete baktım ve her zamanki gibi düşüncelere daldım ta ki aşşağıdan kapı açılma sesi geldi ardından babamın "Ece yemek hazır mı?" diye seslendiğini duydum annem ise yanıt olarak "Evet Vural işten döndün mü ?" sorusunu duydum bu konuşma bana yabancı değildi annem ve babam her zaman birbirlerine isimleriyle hitap ederlerdi bazen neden birbirleriyle evlendiklerini merak ederdim birbirlerini sevmiyorlarsa neden evlenmişlerdi ki aklımda her zaman bu soru vardı fakat yine de bunu onlara soramazdım tekrar odağımı kitaplarıma çevirdim elime en sevdiğim kitap olan düşmandan aşka olan kitaplarımdan birisini alarak okumaya başladım.

Kitapta geçen kelimelere bazen utanıyordum bazen ise fazla eğlenip gülüyordum. Acaba gerçek hayatta böyle birşey yaşasam yine tepkilerim bu mu olurdu hiç sanmıyorum düşmandan aşka kitapları severdim fakat gerçek hayatta tam bir facia olabileceğini şimdiden tahmin edebiliyordum.

Düşünsenize rastgele bir insan hayatınıza girerek her şeyi mahvedecek ve üstüne birde siz ona aşık olacaksınız çok aptalca bir düşünceydi kim bunlara aşık olurdu ki bana göre düşman düşman,dost ise dost olmalıydı bunun bir açıklaması yoktu duygular değişse de huylar değişmezdi.

Bir süre boyunca kendimi kitabı düşünürken buldum düşmandan aşka en çok ilgimi çeken türdü fakat emin olduğum tek bir konu vardı oda eğer bunu gerçek hayatta yaşasaydım asla böyle tepkiler vermeyeceğim olmuştu. Aşşağı katta konuşma sesleri yükseldi eminim ki annem ve babam her zamanki gibi sadece tartışıyorlarıdı o esnada oturduğum yerde duyduğum sesle kas katı kesildim "Kumsal aşşağı in konuşmamız lazım." bu babamın sesiydi bana hiçbir zaman kızım demez hep ismimle hitap ederdi fakat bu zamana kadar hiçbir zaman annemle tartışma ortasındayken beni çağırmazdı bu işte bir terslik olduğunu anlamıştım. Oturduğum koltuktan kalkarak kitabımı geri aldığım rafa koydum ve tedirgin adımlarla aşşağı inmeye başladım indiğimde ise babamla annem yemek masasında oturmuş beni bekliyorlardı annemin yüzünde her zamanki nazik gülümsemenin yerini tedirginlik almıştı babam ise keyifli bir haldeydi bu beni az da olsa ürkütmedi değil.

"Kumsal orda oturup boş boş bize bakmaya devam mı edeceksin?" babamın sesiyle hemen toparlandım ve masaya yaklaşarak kendi yerime oturdum annem ise birazdan babamın söyleyeceklerine itiraz etmek ister gibi bakıyordu fakat bunu yapamayacağını ikimiz de biliyorduk babam her zaman baskın olmuştu.Babam bana her zamanki sinirli bakışlarının aksine keyifle bakıyordu.

"Kumsal sana bir haberim var bunu annenle konuştuk." babama çekingen bir sesle " Ne hakkında konuşmak istiyorsun baba." babam ise keyifli sesle tam konuşacakken hemen araya girdi "İlk önce yemek yiyelim sonra Kumsala anlatırsın olur mu Vural." annem böyle tedirginlikle atladığına göre kötü birşey olduğuna emindim babam ise annemin teklifini kabul ederek

"Peki Ece yemekten sonra da konuşabiliriz ama biliyorsun bunu Kumsal'a söylememiz lazım geciktiremem." annem ise başıyla onayladıktan sonra yemeğine devam etti ben ise onlara bakarak yemeğimi yedim babam yemeğini bitirdikten sonra memnun bir gülümsemeyle bana baktı "Şimdi direkt konuya gelelim bu konuda fikrini alma düşüncesine girmedim Kumsal çünkü bunu durduramazsın." anneme ne oluyor demek ister gibi bir bakış attığımda üzgün gözlerle özür diler gibi bakar

"Artık ne olduğunu açıklar mısınız benim de işim var burda bilmece gibi bilmemi bekleyemezsiniz." babam keyfi yerinde olduğu için kızmadan sadece gülümsemeye devam etti normalde olsa şu ana kadar çoktan azar yemiş olurdum hemde fazlasıyla "Bu kadar acele etme Kumsal bu iyi bir haber tabi bana göre fakat senin de bu plana sadık kalmanı ve sorun çıkarmayacağına inanıyorum." artık sinirlenmiştim her zamanki gibi fikrimi sormadan kararlar verdiğine emindim ve bu kadar mutlu olduğuna gire kesinlikle benim hayatımı etkileyecek birşeydi

"Baba artık söyler misin gerçekten bunalmaya başlıyorum." babam keyifli şekilde minik bir kahkaha atar "Peki bu kadar heyecanlıysan madem söyleyeyim." devam etmesini bkelerken annemle aramda gergin bir bakışma geçti nedense stresten elimdeki çatalı tabağa bastırıyordum ne olacağını bilmiyordum ve bu şey neredeyse tüm hayatımı değiştirecekti.Babam keyifli sesiyle devam etti

"Antalya'ya taşınacağız."