Bu şehirde her mevsim kar yağar.

Beton duvarı soğuktur. Asfalt yolu soğuktur. Parktaki banklar da, şu soluduğun hava var ya: o da soğuktur. Ağustosta bile soğuktur, diyorum ya hu!

Bu şehrin en çokta insanı üşütür beni.

İzin verin size özetleyeyim:

Sabah yatakta beş dakika fazla uzansam günün ilk siftahını hanımın memnuniyetsiz yüzü yapar. Evli kadınlar ne soğuk! İşe otobüs bırakır beni. Emekli maaşı kime yetsin, şu yaşıma rağmen hala çalışıyorum ya... Neyse, durağa kadar yürürüm. Kaldırımdan gelip geçen insanların yüzleri somurtur, hepsi soğuk. Otobüse binerim, benim gençlere yer veresim gelir. Çünkü gençler de soğumuş. Fabrikaya geldiğimde paltomu asar, tulumumu giyerim. O, bu ve şu da aynını yapar. Ne bir gülüşme, ne bir diyalog. İşçiler de soğuk. Tüm gün çalışır, akşam olduğunda evime çekilirim. Bir umut belki biraz ısınırım diye sobaya avcumu gösterir, az biraz ısınabildiysem pencereye yakın kapıya karşıt koltuğuma oturur, evin hemen karşısındaki küçük parkı izlerim. Çıt ses yok. Park benim kadar öksüz. Anlaşılan artık çocuklar bile sıcak değil, derim.