Bilemezdim. Hayatımın bir sivri zekalı yüzünden böyle bir hal alabileceğini bilemezdim. Çok isterdim ama olmadı kader buymuş demek çok isterdim. Her şeyi bütün olanları kadere yüklemeyi ama olmazdı yükleyemezdim. Bütün her şeyi en baştan anlatıcam yani birkaç saat öncesinden. Hayatımın şu zaman kadar geçen en huzurlu zamanlarının son bulduğu günden.

BİRKAÇ SAAT ÖNCESİ

Abim geldi dersin ortasında suratı her zamankinin aksine gergindi ve dişlerini sıkıyordu. Beni aldı hiçbir şey açıklamadan uçurumumuza getirmişti beni. Bir şey olunca , daralınca , huzur bulmak için , sakinleşmek için buraya gelirdik. Burası bizim özel yerimizdi. Direksiyonu öyle bir sıkıyordu ki elindeki damarlar patlayacaktı neredeyse ve ellerinin boğumları bembeyaz olmuştu. Biliyordum tanıyordum abimi eğer konuşsaydı bana bağırdı. Kendi isteğiyle olmasa bile abim kızınca bağırarak rahatlardı benim gibi ama şimdi öyle yaparsa korkucağımı zannediyordu.Kendini zaptetmeye çalışıyordu. Yanılıyordu ben ondan asla korkmazdım korkmazdım. O benim kahramanım , annem , babam , canım , abim , arkadaşım kısacası her şeyim. İnsan hiç her şeyinden , canından korkabilir miydi? Korkamazdı

İndi arabadan uçurumun kenarına gitti. Öyle bir bağırdı ki tüm şehir duydu acısını , sinirini, üzüntüsünü. Yanına gittim kenara çektim sarıldım. Yere oturdu ağlamaya başladı.17 yıllık abimi ilk defa böyle görüyordum perişan olmuştu. Saçını okşadım hiç konuşmadan saatlerce öyle oturduk. Sadece ağlıyordu. Ne olduğunu sormadım. O isterse hazır hissederse anlatırdı bana. Gerçi anlatmasına da gerek yok biz birbirimizi sessizliğimzden de anlayabiliyoruz. Bana baktı gözleri kıpkırmızıydı.Konuşmaya başladı. (Abisi rüzgar - , Yıldız +)

- Babam aradı. 17 yıl önce yapılan bir karışıklık olabilirmiş. Sen karışmış olabilirmişsin. Eve çağrıyor. Diğer aile gelmiş.

+Ne? Hayır hayır bu olamaz. Hayır bunu yapmış olamazlar. Abi abi olamaz de mi?!! ABİ BİR ŞEY DE , ABİ OLAMAZ DE , SEN KARIŞMIŞ OLAMAZSIN SEN BENİM ÖZ KARDEŞİMSİN DE. ABİ DESENE...abi desene...

Bu sefer ağlama sırası bendeydi. Bu yaşadıkları boşuna yaşamış olamazdım. Dikkatsiz bir ruh hastası yüzünden miydi? Hepsi bütün yaşadıklarım. Uçuruma gittim. Avazım çıktığı kadar bağırdım,ağladım. İsyan ettim. Yaşadıklarıma isyan ettim. Acılarıma isyan ettim. Sinirime isyan ettim. Üzüntüme isyan ettim. Karışmış olabilme ihtimaline isyan ettim. Dövüldüğüm günlere isyan ettim. Yıkılmıştım resmen abiminse benden bir farkı yoktu. En sonunda dayanamadım gözlerim karardı son gördüğüm abimin yüzüydü.