YAZARDAN

Muhteşem üçlü sonunda uçaktan inmişti. Nereye mi geldiler? Kardeşimiz Azerbaycan’a. Burda Rüzgar’ın arkadaşı vardı , ondan yardım isteyeceklerdi. Ortalık sakinleşince Türkiye’ye farklı bir ille yerleşeceklerdi. Rüzgar arkadaşına durumu anlatınca onları kendi evine davet etmişti. Üçlü bir taksi çevirip yola koyulmuştu.

Haaa bu sırada AKGÜLLERDE hâlâ kıyamet kopuyordu. Yılmaz’ın aklına Karan geldi. Karan’da ağa oğluydu tıpkı Yılmaz gibi ama tek farkı Karan’ın dünya çapında iyi ve sıkı bağlantıları olmasıydı. Yılmaz telefon açtı ona. Olan biteni yaptıkları eşşekliği anlattı ve yardım istedi. (Yılmaz + , Karan-)

+Nasılsın eski dostum?

-Aynı be ya senden?

+Bende.eee şey ben senden bir yardım isteyecektim.

-Bende diyordum bu zigot beyinli hiç beni arayıp sormazdı hayret.Neyse işin acil belliki hadi kıvranmada söyle.

+Biliyor musun? O yaşıyormuş. Konuştum onla , yüzüne baktım , sarıldım , kokladım ama kırdım. Diğer yarımı kırdım. Onu tekrar bulabilir misin? Lütfen bendeki önemini biliyorsun Karan.

-Ayıp ettin. Bulurum küçük cadıyı. Sen bana fotoğrafını bilgilerini falan at. Buluruz bugün. Boşuna mı ben burdayım bulurum evelallah

+İyiliğini unutmam ben unutsam bile Allah unutmaz. Eyvallah.

-Seninde bana az iyiliğin dokunmadı lafı olmaz.

Yılmaz gerekli olan her şeyi atmıştı Karan’a. Karan bilgileri , fotoğrafı iyice inceledi. Yılmaz’ın kumral saçının , kahverengi gözünün aksine o turuncu saçlıydı tıpkı annesi gibi ve yemyeşil gözlüydü tıpkı babası gibi. Gözlerinde adeta bir orman vardı , Huzur kokan bir orman. Gözlerinde mutluluk vardı , üzüntü vardı , kırgınlık vardı ama bu kırgınlığa inat neşe de vardı . Aynı anda çok şey vardı. Yüzü çok tatlıydı. Yüzünün hemen hemen her yerinde küçük küçük çiller vardı. Karan oturup kaç tane olduğunu sabaha kadar saymak istedi o an. Saçlarında hayat vardı sanki. Karan o an saçını koklamak istedi ama bu imkansızdı şuan.

Bunları yapmak için onu bulmalıydı. Karan Karan yakından uzaktan , tanıdığı tanımadığı herkese haber vermişti. Kısa sürede bulacakları onu. Emindi bundan. Karan dayanamayıp tekrar fotoğrafı açtı. Derin bir iç çekti. O sırada odaya babası girdi. (Karan +,babası Kerim -)

-Hayırdır Noldi oğlum?

+Yılmaz’ın ikizi yaşıyormuş baba.

-Söylediğin iyi oldu gideriz yarın ziyarete.

+Gidemeyiz baba

-Hayırdır o niyedir Karan?

+Kırmışlar onu kaçmış o da. Ama ben bulucam. Bak baba fotoğrafına tıpkı annesiyle babası

Kerim bey fotoğrafı iyice inceledi. Bu o kızdı… O gün ki kızdı…