Hayat bir kamyon arkası yazısından biraz daha farklı. Bunu anladım.

Gözlerimi açtığımda etraf bembeyazdı. Bir an için ahirette olduğumu düşünmüştüm Ama etrafta melek falan yoktu. Sonra evimdeki yastığın kılıfını görünce hem ölmediğim için rahatladım, hemde hala bir enkazın altında olduğum için korktum. Kafamı çevirdiğimde evdeki tablonun çerçevesini gördüm. Kafamı diğer tarafa çevirdiğimde ise yırtık kitaplar ve o yastığın tüylerini gördüm. Aklıma deprem çantası gelince elimi çantaya uzatıp çantayı elime aldım. İçine bakınca bir düdük buldum. Düdüğü çalıp durdum. Nerden baksan on dakika çaldım. Sonra bir ses duyunca düdüğü çalmayı bıraktım ve sesi dinledim.

"Hey! Sesimi duyan var mı?"

"Evet, beni duyuyor musun?"

"Evet duyuyorum."

"Sesin yakından geliyor, sürünerek gelmeye çalışacağım". Ulan madem dibimde idin o zaman niye on dakikadır duymuyorsun?

"Ah!"

"Ne oldu?"

"Bacağımı kırık sandalye ayağına vurdum" dediğinde güldüm.

"Yav burada bir bırak." Dediğinde ise ufak bir kahkaha attım.Umarım bunu duymamıştır.

"Şu düdüğü bir daha çalsana."

Düdüğü çalmaya başladığımda bir kıpırtı oluştu sol tarafımda.

"Kırmaya çalışacağım, etrafında kesici birşeyler var mı?"

Çantama baktığımda bir çakı buldum.

"Dua edelim yanımda deprem çantası var."

"Hemen duvarı daha doğrusu tahta plakayı kır yada del."

Tahtaya vurdum vurdum birşey olmadı. Bir kez daha vurunca göz deliği kadar alan açıldı.

"İstersen ben deneyebilirim"

Olur dediğimde çakıyı açtığım delikten soktum. Eline aldığını gördüm.

"Tahtaya elini yakın tutma."

"Tamam"

Tahta plakaya vurmaya başladı. Vurdukça vurdu ve bir mucize oldu. Tahta plaka kırıldı ve onu gördüm. Onun yeşil gözlerini.