Yapma
**7.bölüm**

Çocuk merdivenlerden düşüyordu. Bu bir gerçekti. “Tamam, sakin olmalıyım,” dedim ve çocuğun yanına gittim.

“İyi misin? Çok özür dilerim, vallahi yanlışlıkla oldu, kusura bakma!” dedim.
“Bilerek yapmadı—”
“Tamam, sakin.”

“Gel, hemşireye gidelim,” dedim ve onu kaldırdım. Ama bu kişi Demir’di. Hemşirenin kapısını çaldım ama “Gel” diye bir ses duymadım. Bir daha çaldım ve yine ses gelmeyince kapıyı açtım ve Demir’i sedyeye oturttum.

“Niye benden kaçıyorsun?” dedi Demir.
“Ben mi? Seni tanımıyordum bile. Sen, şey değil misin, bana istek atan ve bütün hikayelerimi beğenen kız?”
“Aa, öyle bir kız mı varmış bizim okulda? Çünkü biyografisinde okulu etiketlemiş.”
“Aa, galiba benim. Ben de basketbol oynuyorum, sadece basketbol ile ilgili olan hikayelerini beğendim.”
“Neden?” diye sordu.

“Hoşuma gitti,” derken pamuğa ilaç sürüyordum. Alnını sürtmüştü, kanıyordu. Öncelikle kolonyalı pamukla sildim, sonra ilaçlı pamuğu yavaşça sürdüm. Önce bir titredi. “İyi misin?” diye sordum ama sonra sakinliğini ve dik duruşunu korudu. Sonra yara bandını taktım.

“Teşekkür ederim,” dedi.
“Rica ederim ve özür dilerim.”
“Özür mü? Neden özür diliyorsun ki?”
“Merdivenlerden düşürdüm yani, çokda büyük bir şey değil,” dedi ve kalktı.

Kapıyı açtım ve çıktım. Neyse, dememle zilin çalması bir oldu. Ama bir sorun vardı; biz bir sınıfın kapısının önünden geçiyorduk, ama kapı açılmıştı. Alnıma çarptığı için yere yapışmıştım. Demir hemen yanıma geldi.

“İyi misin?” dedi.
“Ben iyiyim,” dedim ve ayağa kalkmaya çalıştım ama sadece çalıştım, yapamadım. Sonra Demir beni kollarımdan tuttu ve kaldırdı. Nehir tam buraya doğru geliyordu, bizi gördüğü gibi ufak bir küfür savurdu—ama ufak değildi.