Önceki bölüm bok gibi olmuş neyse yapçak bişi yok

Arkadaşlar sizce kötümü yazıyorum ne yazmalıyım acil fikir verin

💜💙💜💙

KARTAL'IN ANLATIMIYLA

Hala kardeşimi bekliyoduk 5 saat olmuştu perişan olmuştuk niye çıkmamıştı iyimiydi ölmezdi dimi bırakmazdı beni o iyi bi kızdı çok iyi bi kızdı benim kardeşim ne kadar kısa süredir tanısımda anlamışdım onun iyi oldunu çok kırmışlardı o bi kelebekti ve kanatlarını kırmışlardı onun uçamıyodu o ben onu ileştiricektim tekrar uçurucaktım onu beni düşncelerimden ayıran şey önüme tost uzatılmasıydı uzatan kişiye baktım ağlamaktan gözleri kıpkırmızı olmuş bi aybars'tı tostu alıp bi kenara atım herkes birine sarılmıştı ama o kimseye sarılmamıştı sarılmamış diyil sarılamamıştı hata bi ara sesizce ablam burda olsa bana sarılırdı bile demişti o tam gidiceken tutup kendime çekip sarıldım benimde buna ihtiyacım vardı ilk başta biraz şaşırsada oda bana sarılıp ağlamaya başladı şuan acayip çok ağlıyodu çok canı yanıyodu beliki ablası onun herşeyiydi hıçkırıklarının arsında konuştu "ablama bişey hı olmaz dimi o ö ölm-" Sözünü yırda kesip "işşş sakın kötüyü düşünmek yok hiçbişey olmicak aslanım ablan sağ salim çıkıcak ordan inşallah" Dedim emre bey bi anda bağırmaya başladı sinir kırizi geçiriyodu galiba "BENİM YÜZÜMDEN OLDU ÖNÜME BAKMALIYDIM BENİM SUÇUM HEPSİ BEN YAPTIM BEN ÇOK KÖTÜ Bİ BABAYIM KORUYAMADIM EVLADIMI KORUYAMADIM MELEĞİMİ BENİM YÜZÜMDEN CAN ÇEKİŞİYOR KIZIM" hem ağlıyo hem bağırıyodu bi anda kafasına vurmaya başlayınca Polat hemen babasını yanına gidip kafasını tutu ama engel olamıyodu bi doktor hızla gelip sakinleştirici vurdu emre bey yavaşça koltuğa yerleşti ve sesizce ağlamaya başladı yüregim burkul muştu ilk defa bi babanın feryadını duymuştum...

4 saat sonra

Zaman algımı yitirmiştim şuan ve hiç iyi deyildim ama ayakta durmaya çalışıyodum ameliyatane kapısı açılınca hepimiz ayağa kalktık babam hemen "doktor kızım iyimi iyide iyide nolur iyide" dedi doktor "biz elimizden geleni yaptık gerisi kızınızda şuan durumu sıtabil bi hasar kalıp kalmadını uyanınca örenicez geçmiş olsun" dedi ve polat abiye dönüp konuştu "benimle gelirmisin" ben hemen "bende gelebilirmiyim" dedim çünkü kumsala ilgiliydi biliyodum polat abi "gel abicim" demesiyle polat abiyle doktorun peşinden gitik doktor bahcenin arkasına gedimizde konuşmaya başladı "polat" dedi alamaklı bi sesle kötü bişey söylivekti beliydi "p polat k kumsal k k kanser hastası ve bu çok ağır bi hastalık ölebilir kumsal" zaman durmuştu hayat bitmişti daha fazla ayakta duramayıp kendimi yere bıraktım "n ne o ölemez ölmemeli ben daha onunla oyunlar oyuncam ben daha kokusunu koklicam saçını okşicam onun ölmemeli hayır hayır..." sürekli aynı şeyi tekrarlayıp başıma vuruyodum polat abi hızla yanıma geldi hem ağlıyo hem konuşuyodu "abicim vurma kafana vurma nolur" ben sakinleşmiyodum ve hala kafama vuruyodum bi anda tenime bişey batmasıyla duraksadım dengemi kaybedip yere düşcektimki polat abi beni tutu uykuya dalmadan önce söyladiğim son şey "ben kardeşimi kaybetmek istemiyorum" du gerisi karanlık...

POLAT'IN ANLATIMIYLA

şuan tam anlamıyla yıkılmıştım kucamda sinir krizi gecirip sakinleeştiriciyle sakinleşen erkek kardeşim içerdede kanser hastası olup uyanıp uyanmicağı beli olmayan ama uyandığındada ölme tehlikesinde olucak bi kız kardeşim vardı dünyam üzerime yıkılmıştı sanki iyi diyildim hiç iyi diyildim kartalın saçını okşamayı bırakıp kucama aldım ve hastaneye duru gitim içeri gidince babam biz görüp yanımıza geldi "no oldu? nededi doktor? kartal niye baygın? " diyip peş peşe sorular sordu "anlatıcam baba öce bi kartalı sedyeye koyiyim" katalı sedyeye koyup keremi çağırdım yıkık bi durumdaydı ama yinede geldi "kerem abicim kartal ufak bi kriz geçirdi uyanana kadar yanında dur tamamı" o kadar yorulmuştuki nedenini bile sormadı sadece kafasını saladı bende önce saçını öptüm ve sonra saçını karıştırıp babamla kimsenin olmadığı bi yere gitik "nouldu olum bembeyasın" dedi babam ben hemen cevap verdim "söylicem ama sakin kalıcaksın çünkü ben kalamicam" babam kafasını saladı bende hem ağlamaya hemde alatmaya başladım "b baba sesiz kuşumuz hasta olmuş çok hasta olmuş baba kansermiş benim kardeşim ölebilirmiş" dedim ve bu sefer hüngür hüngür ağlıyodum babam hemen beni kendine çekip sarıldı ve sesizcene ağlamaya başladı ikimizinde bildiği bişey vardı biz sesiz kuşumuzun ölmesine izin vermicektik...

💜💜💙💙💜💜

Arkadaşlar biliyorum çok kötü yazıyorum ama lütfen yorum yazın

Bide bölümler geç geliyo çünkü çok fazla performans ödevim o yüzden yazamıyorum

İyi akşamlar canlarım