Hocanın bana ikinci kez söylemesi ile ufladım ve çocuğun yanına geçtim. Beni hiç takmadan camı izliyordu. Biraz çocuğu süzdüm. Havanın soğuk olmamasına rağmen elinde parmaklarını açık bırakan o eldivenlerden vardı. Şaşırarak yanına oturdum. Sessizlik hala devam ediyordu...

Kızıl çocuk;

hocanın yanıma sarı saçlı ve minicik duran o çocuğu koymasına sıtmak istedim ama kendimi ciddi tuttum. Yanıma oturması ile burnuma enfes kan kokuları gelmeye başlamıştı. Kendime sahip çıkmak, bu 3 saat sürecek yolculuk için çok zorlayıcı olacak gibiydi...

(...)

Felix

aradan 30 dakika geçtiğinde hala sessizlik vardı. Yani, sessizlikten kastım kızıl çocuk ile aramda olan sessizlikti. Diğerleri kömüş gibi anırıyordu...

Sessizliği kararsız bir ses ile bozdum.

"umm.. selam?."

Kızıl çocuk bana lensli gözlerini dikti. Biraz süzüp konuştu. Sesi çok soğuk ve ciddi duyuluyordu.

"Selam."

"Um.. şey, adın nedir?. Bu soruyu cevaplamayacağını biliyorum ama şansımı denem-"

"Hyunjin."

Lafımın kesilmesi ile duyduklarım şaşırtmıştı.

"Ah, ne?." ('Ah' şeysini fesat anlayana elimin tersi ile çakarım)

"Hyunjin. Adım.."

Şaşkınlığımı gizleyememiştim. İçimden konuştum.

/demek Hyunjin ha?

"Anladım, Hyunjin.."

Elimi tokalaşmak için uzattım. Sonuçta ilk kez tanışanlar böyle yaparlardı.

"Ben de Lee Felix."

Hyunjin, elime uzun süre bakıp tekrar bana baktı.

"Temastan hoşlanmam. Tanıştığıma sevindim, Felix."

Felix, kızıl çocuğun, yani.. Hyunjin'in temas sevmediğini öğrendiğinde elini indirdi ve gülümsedi.

"Ben de öyle.."

(...)