Dost, yanımızda olmadığı zaman da içimizde konuşması devam eden kişidir.

Hem dost da bir kaderdir, güzel kader...

O an sadece vereceği cevabı bekliyordum. Kalbimin çok hızlı attığını hissediyordum. Biraz alçak ve kibar bir sesle cevap geldi;

"Benim adım Elfida" o an kızın suratına öylece donup kalmıştım. Annemin beni dürtmesiyle hayata yeniden döndüm:)

"Benim adım İkra bahçede oynayalım mı beraber?"

yeni arkadaşım utangaç ama heyecanlı bir şekilde başını salladı.

Anneme dönüp:

"Anne, evden küreklerimi alıp bahçede toprak oynayabilir miyiz ?"

Annem de onayladı ve Elfidaya dönüp:

"Sen burda beni bekle ben evden alıp geliyim" hızlıca merdivenleri ikişer ikişer çıktım ve annem içeri girip bana malzemelerimi verdi.

Tekrardan hızlı ve kocaman adımlarla merdivenleri indim. Arkadaşım beni kapının yanında duran sedirde oturmuş beni bekliyordu. Esra teyzede eve gitti ve Elfidayla beraber bahçeye geçtik. Biraz sohbet ederek oynamaya başlamıştık ve o sırada annem balkondan bana seslendi;

"İkra kapıya gel sana ceket vereyim hava biraz soğudu, Elfida sen de annenden ceket iste tamam mı teyzem üşümeyin" hemen kürekleri bırakıp ceketlerimizi giymeye gittik. Aşağı tekrar indiğimizde birbirimize gülümsedik ve oyunumuza devam ettik. Henüz fazla vakit geçmemişti, oynadığımız toprağın üzerine bir damla düştü ve toprağın rengini koyulaştırdı. Evet yağmur yağacaktı bir dakika geçti ve yağmur hızlandı. Elfidayla beraber daha fazla ıslanmamak için küreklerimizi alıp binamıza girdik. Koşarak gittiğim için binanın kapısına düştüm ve dizim kanadı. Elfida bana nazikçe yardım etti ve birbirimizle vedalaşıp evlerimize girdik.

Bir kişiye dost demek için yıllarımızı vermeliydik ve bu hikaye de bizim dostluğumuzu anlatıyordu.

Dost ;

göze sezdirmeden, gözyaşı silendir...

...

Koşarken değil, düşerken yanımda olandır dost...

Evet benim dostum Elfida idi çünkü onu o an çok

iyi anlamıştım...