Soğuk ve sadece loş ışıkların aydınlattığı yolda ilerliyordu Emre Akay. Ortada yine bir cinayet, yine bir suç ve yine bir katliam vardı.

O ülkede aranan silah kaçakçılarından biriydi. Kalbi böylesine karanlık olmasına rağmen içinde bir magma tabakası vardı ve bu tabaka sadece çocuklar için açılıyordu.

Emre Akay çocukları çok seviyordu.

Acılı bir çocukluk döneminden sonra yetişkinlerden nefret etmişti. Acıyı çocuklardan çok yetişkinlerin çekmesi gerektiğini öne sürmüş dünyadaki kötü huylu insanları temizlemek için kendine bir örgüt kurmuş ve dünyanın dört bir yanına gizli bir şekilde silah satar hale gelmişti.

“Musa Şahindağ’a ne oldu?”

“Üç numaralı ekip temizlemiş efendim.”

“Bana söylemen gereken bir şey yoksa çıkabilirsin.” Dediği sırada askılığına montunu asmış, gömleğinin kollarını sıvamasının ardından koltuğuna oturmuştu. Adamının hala karşısında dikildiğini görünce öne doğru eğildi ve yaverinin yüzüne baktı.

“Söyle Âdem.”

“Uras Kandelen’in size attığı bir mail var efendim.” Dedi ve elindeki iPad’i patronuna uzattı.

“Birkaç sene önce gittiğiniz barda birlikte olduğunuz kadından bir çocuğunuz olduğunu söyledi.” Dediğinde Emre’nin kaşları kalkmıştı.

“Şu anda bir yetimhanede. Karısının sizden hamile olduğunu öğrendiğinde çocuklarının hepsini yetimhaneye bırakmış.”

“Uras Kandelen… doktor değil mi? O bana nasıl ulaşır?” Dediği sırada örgüt lideri olarak konuşmuştu.

“Bilim maalesef ki her şeyin önüne geçiyor efendim. Sizden ve kim olduğunuzdan çoktan haberdar olmuş. Ben bu konuyla ilgilenmenizi öneririm.” Dediğinde önüne döndü ve ona gönderilmiş olan maili okudu.

“Onu buraya getirin Âdem.” Dediğinde Âdem çoktan tek başına kalmış, Emre ise geçmişten kendisine gelen kurşunlara sığınmıştı.

Kurşunlar sadece bedeni değil ruhu da yok ederdi.

Kelepçelenen sadece eller değil ruhlar da olurdu.

Ve ölen asla bedenler olmazdı…