Medya:Aksel

Kendi evime gitmek için dışarı çıktım.Daha fazla Güneş'te kalamazdım.

onun bir ailesi ve düzeni vardı.Bunu ona yapamazdım.

Evimin önüne geldiğimde kapıyı sürükleyerek açtım.

Karşımda gördüğüm kişi, bir adım geri atmamı ve bedenimin kasılmasını sağlıyorken konuştum.

"Burada ne işin var?" Kendimi sakin tutmaya çalışıyor, fakat bunu başaramıyordum.

"Buraya neden geldiğimi merak ediyor musun?"

Herşeye rağmen gülümsedim. "Beni öldürmek istediği için bıçaklayan bir babam var bu yüzden merak etmemem gerekiyor ama ben merak ediyorum.Neden buradasın?" Bugüne kadar en çok onunla konuşmuştum fakat yaşattığı şeyler sayesinde de, en çok ona susmuştum.

"Sana sadece bir şey söyleyeceğim.Sonrasında gideceğim."

Güldüm. "Çay kahve içmek için geldin sanıyordum." Alayla söylediklerime sadece öylece baktı.

Sonrasında ise ciddiyetle bana baktı. "Güneş'in etrafında dolanmayı bırak.Herkes gibi o kıza da zarar verdiğinin farkında değilsin." Başımı yavaşça salladım.

"Hayır buna katılmıyorum.Biliyorum, mutlu olmam sana fazlasıyla batıyor.Ama onun beni sevdiğini iliklerime kadar hissediyorum.Yani, senin hissettirmediğin aile sevgisini bile veriyor.Hem kendisi hem ailesi."

Alayla güldü. "İşte seninde tam olarak istediğin bu." dediğinde ona boş gözlerle baktım.

Ne demek istediğini anlayamamıştım.

"Sadece sevgi istiyorsun.Belki de Güneş'i değil sadece onun ailesini istiyorsun..ah pardon!" diye kahkaha attığında gözlerime baktı. "O salak kızın hayatını kurtarabileyim diye kendi hayatını hiçe sayan bir çocuksun.Bu yüzden senin Güneş'i sevdiğine inanıyorum biliyor musun?" Söyledikleri yavaşça yutkunmama sebep olurken, bedenim kasılmıştı.

"Bunun konusunu açma." dedim sinirle.

Bunu kendim bile hatırlamamalıyken Güneş veya başka biri asla duymamalıydı.

"Neden Aksel?" dedi gülerken.Bunları söylerken fazlasıyla eğlendiğini gözlerinden görebiliyordum.

"Yetimhaneye bırakmak için geldiğim kızımı kendi ailene verdin ve benimle gelmeyi kabul ettin.Sana nasıl bir cehennem yaratacağımı bile bile." Söyledikleri yumruğumu sıkmamı sağladı.

"Söylesene, kendi ailen seni yetimhaneye bıraktığında ne hissettin?"

"Benim ailem düzgündü!" diye bağırdım. "Yetimhanede benimle arkadaş olmak isteyen tek kız oydu! Bu zamana kadar benim iyiliğimi isteyen sadece oydu! Şimdi de sadece o! Onun için yapabileceğim fedakarlıkların sınırı yok." Sertçe söylediklerime kıkırdadı.

"Yürek yemişsin sen Aksel." diyerek cebinden çıkardığı içkiyi içmeye başladı.

"Değdi mi bari? Belki de sonrasında hiç karşılaşmayacağın bir kız için değmiş miydi?"

Gözlerimden bir damla yaş düştü fakat o duygusuz gibi bütün rahatlığıyla sadece bana bakıyordu.

"Onu, senin gibi bir adamdan kurtardığım için çok mutluyum! En azından ikisi değil, biri ondan nefret ediyor.Babam onu çok seviyor.Annem onu da beni sevmediği gibi sevmese de, en azından o babası tarafından seviliyor." dediklerimi umursamadan kestirip attı.

"Seni kızımın yanında görmek istemiyorum.Şu serseri çocuğuna bak." diye iğrenerek bana baktı.

Ellerimi biraz daha sıktığımda aile sevgisizliğini iliklerime kadar hissediyordum.

"Bunu neden bana yapıyorsun?" dedim çaresizlikle. "Eskiden de olsa evladındım ben senin.Bu kadar mı acımasız olabiliyorsun bana karşı?"

Nefretle parmağını bana doğru salladı. "Kızımı neden senin etrafında görmek istemiyorum biliyor musun?" birden bağırdığında irkildim.

"Senin yüzünden o hatırlamıyor! Bazı şeyleri hatırlamıyor! O gün ona sarılmak için açtığın kolların, onu merdivenden düşürdü.Senin yüzünden beyninde hasar oluştu.Bazı anılarını hatırlamıyor.Bu da küçükken ailesiyle olan anıları ve yurttayken olan anıları! Düşünsene, ona bunları anlattığımda ailesini unutmana sebep olduğun için sana ne kadar da kızacaktır."

Hiçbirşey demedim.

Belki de diyecek birşey bulamadım.

Evet, ona bir kere de olsa sarılmak istemiştim çünkü bu son sarılışım olabilirdi.Onu son görüşüm olabilirdi.

kokusunu içime çekmek istedim.Ona sımsıkı sarılmak istedim fakat o bana sarılmak için koştuğunda düştü.Merdivenlerden düştü.Benim hatamdı.Bu olanların hepsi benim suçumdu.Bunu biliyordum.

Arkasını dönmüş gidiyor olan babama döndüm. "Baba.." dedim ilk defa.

Yerinde durdu.Kıpırdamadı.Küçükken ona hep efendim derdim.Kimsesiz olan çocukları çalıştırırdı.Çocuğu yani Güneş doğunca hepimizi yetimhanelere dağıtmıştı.Aynı paketmişiz gibi bunu bize yapmıştı.

Benim ailem, beni yetimhaneye vermişti.Babam bunu bilmiyordu.Bilse izin vermezdi.Artık Güneş sayesinde onu yeni yeni tanıyordum çünkü.Bunu yapmayacağını biliyordum.O kadın, Güneş'i değilde beni bırakmıştı Güneş'e da farkı anlatmıştım fakat doğrusu buydu.

​​​​Herkes ona büyük abi derdi.Onun ismi buydu.Hiçbir zaman kendi ismini duymamıştım veya duymak istememiştim çünkü buna gerek duymadım.Onu babam olarak kabullenmek istemiştim.

Büyük abi ise kendi çocuğuna bakmak istememişti fakat sonrasında bize bu iki seçenek sunuldu.Güneşten daha olgundum.Küçükken bile böyleydi.Bu yüzden bana sorulmuştu.Güneş'in hayatının mahvolmasından kendi hayatımın mahvolmasını yeğlerdim.Bu yüzden kabul ettim.

Daha önce kimseye baba dememişken ona demek istemiştim.Beni kullansa dahi bunu istemiştim.Bir gün beni öldürmeye geleceğini bilmeden.

"Son kez sarılalım mı? Beni öldürmeye çalıştın, kalbimi o kadar çok kırdın ki duygusal acım beni öldürecek sandım fakat sen benim baba olarak gördüğüm ilk kişisin."

Bana doğru baktı.Gözlerinin ilk defa dolduğunu gördüğümde bana gerçekten sarılacak sanmıştım.

Bana doğru bir kaç adım attı. "Sana sarılan veya sarılmak isteyen herkese zarar verdin Aksel.Sana sarılmayacağım çünkü artık gerçeklerin farkına varmalısın.Güneş'e zarar vermek ister miydin?" Cevap vermedim fakat kalbim parçalara bölünmüştü.

"Onu seviyorum baba." dedim hala onu babam sanarken.

"Onu çok seviyorum.Ben ona aşık olmuşum.Lütfen bunu yapmamı benden isteme."

"Bana baba demeyi kes!" dedi sertçe.

"Baba yapma.Sana ihtiyacım olduğunu görmüyor musun?"

"Senin baban değilim.Artık bunu o sikik beynine sok.Öz oğlum olsan da senin gibi birini kabul etmez, alır bir köşeye atardım.Bu yüzden bana sevgiden de babalıktan da bahsetme çünkü ben bunların hiçbirini bilmiyorum.Hiçbiri de bana öğretilmedi." Sustum.Sadece sustum.Bana yaşattığı cehennemden dolayı biraz da olsa belki de vicdan azabı çeker diye düşündüm fakat o gözlerime sadece boş boş bakıyordu.

"Şimdi." diyerek arkasını döndü.

"Güneş'in evine yolladığım dna testini o açmadan alabilirsen, bir daha ona gerçek babasının ben olduğumu söylemeyeceğim ama eğer bunu öğrenirse." diyerek sustu.

"Herkes doğruları bilecek."

Babam saydığım o adama son kez bakarak hızla dışarı çıktım.

Kimse beni sevmemişti.Sevgiyi öğretmeyi bile denememişlerdi fakat ben, Güneş'in mutlu olması için herşeyi yapacaktım.

Onu sevecektim ve beni tek seven kişiyi de kaybetmeyecektim.