İzel, istediği tek şey yaşamak olan genç bir kızdı.

Her başı sıkıştığında annesine koşar ona sımsıkı sarılırdı fakat artık annesinin olmadığını çok iyi biliyordu.

Annesine çarpan bir araba, onu hayattan götürmüştü.Tek bir araba.

Annesiyle yaşamak istediği çok şey varken tek bir arabanın annesini ondan alması haksızlıktı.

En azından o böyle düşünüyordu.

Psikolojisi darmadağın olan kız, arabaya bindiğinde fazla tedirgin olurdu.

Annesini öldüren araba, sevdiklerini de götürsün istemiyordu ve bundan çok korkuyordu.

Geceleri uyuyamadığı için uyku hapı kullanan genç kız annesinin kokusuyla uyumayı çok özlemişti.Tek dayanağı hayatını kaybetmişti.

Babasını, babası olarak görmeyi bırakalı uzun zaman olmuştu.

Babası onu sevmezdi.İzel ise nefret ederdi.Dünyadaki tek nefret ettiği insan babası olabilirdi.

Küçük bir çocukken babası ona taciz etmişti.Küçücük yaşında uğradığı istismara sesini çıkaramamıştı fakat artık o çocuk büyümüştü.Kimseye ihtiyacı yoktu.Kardeşi hariç..

O evde kalma sebebi kardeşiydi.10 yaşında bir kardeşi vardı.

Babası onu 17 yaşında taciz etmişti.Kardeşine de dokunmasından o kadar korkuyordu ki, bunun yaşanmaması için ölmeyi bile yeğlerdi.

Boş sokakta topuklu ayakkabısının sesi yankılanıyordu.Gece yarısı sokaklarda kimse olmazdı.O hariç.

Topuklunun çıkardığı sesler, onu rahatlatıyorken bazılarına sinir krizi geçirtebilirdi.

Hiçbirşeyden korkmamayı küçük yaşta öğrenen bir kadındı o.

Kardeşi ona hep, Armağan derdi.Bunu neden söylediğini sorduğunda da cevap vermezdi.

Duyduğu ses ile topuklusundan gelen ses durdu.Ne duyduğunu anlamaya çalıştı.

Bir gürültü koptu.Silah sesi patladığında kendi bedenini kontrol etti.Vurulduğunu düşünecek kadar yakından gelen bir sesti.

Bir kaç adım daha attı genç kadın, arka sokaktan gelen silah sesinden ne olduğunu anlamaya çalıştı.

Elinde silah tutan yapılı bir adam, ve yerde kanlar içinde yatan bir adam daha.

Kalbi korkuyla hızlandığında göğüs kafesi hızla kalkıp iniyordu.

Hayatında silahlara hiç yer olmayan bu genç kadın, ilk defa bir cinayete tanık oluyordu.

Yavaş yavaş geriledi.Oradan koşarak gitmek istedi fakat topuklusundan çıkan ses onu ele verebilirdi.

Bastığı adımlara fazlasıyla dikkat ederken bir çıtırtı duydu.Ayağının altına doğru baktığında kurumuş bir yaprak parçasına bastığını farketti.

Kalbi daha da hızlı atmaya başladı.Yavaşça önüne döndüğünde adamın siyah hareleriyle göz göze geldi çünkü adam pür dikkat ona bakıyordu.

Ne olduğunu anlamaya çalışıyor olacak ki, başını sol omzuna doğru eğmişti.

Bir adım daha geri attığında bu sefer bastığı yerlerde topuklusunun sesi yankılanıyordu.

Adam, silahını ona doğru doğrulttu.Gözlerini kısarak İzel'e bakmaya başladı.

Adamı hayatında ilk defa görmese, kendisini tanıyor sanacaktı.

Yavaş adımlarla ona yaklaşan iri yapılı adamı gördüğünde bir adım daha geri gitti.Kaçamayacağını biliyordu.Silahı ona doğru tutarken kaçmaya çalışsa, aynı o adam gibi leşi yerlere serilirdi.

Aralarında sadece bir kaç adım kaldığında adam durdu.

Elini yavaşça kaldırıp kadının saç tutumlarını parmağına doladı.Sonrasında ise onları serbest bıraktı.

Dudaklarını araladığında tek birşey söyledi. "Armağan."

Genç kadının kaşları çatıldı.Nerden biliyordu? Kardeşinin ona Armağan dediğini nerden biliyordu?

"Nereden biliyorsun?" dedi.Sesi düşündüğünden daha düz çıkmıştı.Çoğu zaman sesinin titremesine engel olamazdı çünkü.

Bundan nefret ediyordu.Güçsüz olmaktan nefret ediyordu.

"Hakkında senin bile bilmediğin daha çok şey biliyorum Armağan."

Son duyduğu şey bu olan genç kızın gözleri yavaşça kapandı.Nasıl olduğunu bilmiyordu fakat onun göz kapakları ağırlaşmış ve kendini ölümün kollarına bırakmıştı.

Kendisine ne olacağını bile bilmeyen kadın, bilinmeyene doğru gidiyordu.

Yanlışlıkla tanık olduğu bir cinayet yüzünden neler olabilirdi?