"Eliz hayır!"diye bağırdım.

Benimle gelmek istiyordu.

Mızmız çocuklar gibi yerinde tepindi "hayır ya bende geleceğim." Dediğinde güldüm.

"Birde ben artık büyüdüm diyorsun şu hareketlerine bak"

Kaşlarını çattı "büyüdüm zaten."

"O zaman burada otur ve beni bekle.Bu işi tek başıma halletmem gerekiyor."

Eline verdiğim silahla gülümsedi.

"Pekala.Sen gelene kadar bütün bibloları kıracağıma şüphen olmasın." Diye göz kırptığında gulumsedim "hadi asker daha işin çok" diyerek kapıdan çıktım.

Eliz benim kardeşim değildi.

Ama kardeşten öteydi.

O, babamı kaybettikten sonra sevgi gösterdiğim ilk ve tek kişiydi.

O hariç herkese karşı şüpheyle yaklaşıyordum.

Bende yeri çok ayrıydı.

6 Yıl önce:

Köprünün üstünde oturmuş ağlayan kızı gördüğümde buruk bir gülümseme oluştu suratımda.

Küçükken ki halimi gördüm.

Kızq doğru bir iki adım attım "ölmek mi istiyorsun?" Dediğimde irkilmiş gibiydi.

"Yaklaşma! yaklaşırsan atarım kendimi!"

"Sana yaklaştığımı kim söyledi?"

Birşey demedi.Öylece baktı ve önüne döndü.

"Kendini burdan atarak herşeyin bittiğini düşüneceksin değil mi" tekrardan bana döndü ve yine birşey söylemedi.

"Burdan düşersen belki de sadece sakat kalacaksın bu sefer insanlar sana daha kötü yaklaşacak seni şimdi istemedilerse sakat bı kızı neden istesinler ki.Yapayalnız olursun" dedim gözlerine bakarak

Gözleri dolduğunda sertçe cevap verdi "ben zaten yalnızım"

"İnsanlara karşı nefret duyuyor musun?"

Konuyu değiştirdiğimi düşünerek cevap verdi "hemde çok."

"O zaman yalnız değilsin.Nefretin seninle beraber ise herkesten daha öndesindir." Dediğimde gözlerime baktı.

"Nefret geçici bir duygudur"

"Nefret en kalıcı ve baskın bir duygudur.Sen şimdi kendini burdan atacaksın değil mi sonra öleceksin veya sakat kalacaksın vesaire"diyerek büyük bir rahatlıkla konuştuğumda şaşırmışa benziyordu.

"E seni üzen insanlar ne olacak.Sen ölünce sadece ölmüş olacaksın.Onlar ise başka insanların canlarını yakmaya devam edicekler."dediğimde bir bana birde köprünün aşağısına baktı.

"Ailem yok benim! Kimsem yok! Ben zaten yaşarken ölüyorum! İntikam alıcak güçte değilim" dediğinde gözünden yaşlar döküldü.Yorulmuş gibi görünüyordu.

"Annem biz küçükken bizi terk etmişti.Çok ağladım arkasından anne gitme nolur bir daha seni üzmeyeceğim diye çok ağladım.Ama o yine de gitti.Yere düştüğümde kaldırmadı gitti.Babam çok iyi biriydi beni o büyütmüştü böyle güçlü bir kızı o yarattı.Sonra noldu biliyor musun" diyerek kıza baktım.

Merakla bana bakıyordu "babamı defalarca silahla vururlarken cesedi önüme düştü.Ve ben hiçbir şey yapmadım.Onu kurtarmak için hiçbirşey yapmadım.Çünkü korktum.Küçük bı velet olmam ilk defa işime yaramamıştı.Bir kardeşim de vardı yani daha doğrusu olacaktı fakat doğumda öldü.Bebek yerine annemi kurtardılar.Şimdi intikam almak için buradayım.Kendini öldürmek bı çözüm yolu değil"

"Hiç ölmek istemedin mi?" Dedi beni dinlerken.

Gülümsedim. "Tamda senin olduğun yerde..istedim."

8 yıl önce:

"Dayanamıyorum!" Diye ağladım köprünün üstündeyken.

"Ölmek istiyorum!Artık buradan göç etmek istiyorum! Yapamıyorum.Ben..ben babamsız yaşamak istemiyorum."

"Annem yok kimsem yok neden buradayım ki ben neden bunları yaşıyorum! Bu bir sınav mı! Ne zaman bitecek!"

"Özür dilerim baba intikamını alacak gücüm kalmadı.." tam kendimi atacaktım ki babamın sesini duydum.

"Kızım.." sımsıkı tutundum demirlere.

"Baba.."diye arkamı döndüm ama o yoktu.

"Gökyüzüne bak kızım.Ben oradayım bulutların arkasındayım" dediğinde gökyüzüne döndüm. "Baba orda mısın gerçekten!" Gözlerim dolmaya başlamıştı.

"Sen güçlü bir kızsın her zaman da çok güçlü oldun.Ölmek bir çözüm değil güzel kızım.Savaşmayı öğren.Kendini geliştir ve istediğin hayatı yaşa.Sen yaşarken ben hep yanında olacağım." Dediğinde gülümsedim.

"Tamam" hem ağlıyor hem gülümsüyordum. "Yapacağım baba.Sana verdiğim sözü tutacağım" diyerek köprünün üstünden indim.

Büyürken de kimse yanımda yoktu ölürkende.

Bir tek babam yanımdaydı.

Yokken bile o yanımdaydı.

Onun için ölmeyeceğim.

Vira Akıncı'nın babasını öldürmek ne demek öğreneceklerdi.

şimdi:

"Hayatın gerçekten çok kötüymüş" dediğinde gülümsedim.

"Ee şimdi bir korkak gibi kendini oradan atacak mısın yoksa benimle mı geleceksin?" Diyerek elimi ona uzattığımda şaşırdı.

"Gerçekten beni yanına almak mı istiyorsun"

"Elim ağrıdı" diyerek gözlerimle elimi gösterdiğimde hızla tuttu elimi ve köprüden indi.

&

Dışarı cıktığımda arabamın kapısını açarak tam binecektim ki kafama dayadıkları bir silahla durmak zorunda kaldım.

"Arabaya bin!"

"Zaten bineceğim" diye sırıttığımda silahla kafama baskı yaptı.

"Sür!" Dediğinde arabayı çalıştırdım.

"Elin ağrımıştır şimdi senin ver biraz ben tutayım silahını" diye güldüğümde sinirlendi "yemem"

"Yesen ne gülerdim ama" dediğimde arabayı çalıştırmıştım.

Birinci kural korktuğunu asla belli etme.

Geldiğimizde gözüme bir bez bağladılar.

Ve kolumdan sertçe tutarak arabadan indirdiler.

Boş bir depo olduğunu tahmin ettiğim yere soktuklarında bir sandalyeye oturdum ve ellerimi bağlamalarına izin verdim.

İzin vermediğim hiçbir şeyi yapamazlardı fakat onların bundan haberi yoktu.

Adım sesleri geldiğinde birinin bana yaklaştığını anladım.

"Burdan ne kadar çaresiz duruyorsun Vira" dediğinde sinirden güldüm.

Onun sesini tanımıştım.

"Karan piçi!" Dediğimle tokatı yemem bir oldu.

Ağzımda biriken kanı onun suratına doğru tükürdüm.

"Hay sikeyim!" Diye bir ses geldiğinde tam isabet yaptığımı anladım.

"Ne kadar da yetenekliyim görüyor musun?"

"Seni öldüreceğim!"

Kahkaha attım "anlamadım kartanesi?" dediğimde daha fazla gülmeye başladım.

"Öldükten sonra da böyle gülmeye devam edersin"dediğinde fazla sinirlenmişe benziyordu.

"Bence beni öldürmeden önce ipleri kontrol etmelisin"diyerek dalga geçer gibi güldüm.

İpleri çoktan çözmüştüm.

Gözümdeki bandı açarak belime sıkıştırdığım silahı alıp Karan'a doğru yöneltmiştim ki koluma vuran adamla silahım yere düştü.Hızla koluma vuran adamın karnına tekme attığımda sendeledi.

Başını tutarak dizimle yüzüne vurdum.

Yere düştüğünde elindeki silahı alarak Karan'a döndüm.

"Son duanı et"

"Bekle-"demişti ki kafasına sıkmamla devamını getiremeden yere düştü. O bunu haketmişti.Tecavüzcü bir piçti sadece.

Yüzüme sıçrayan kanları kolumla sildim.

Tam silahı elimden atacaktım ki arkadan sırtıma yediğim darbeyle yere düştüm.

Silaha uzanacağım sırada biri onu ayağıyla ileri doğru itti.

Ayağa kalkarak arkama döndüm.

Dişlerimi sıktım "Cesur!"

"Sonunda seni öldürebileceğim.Bu kadar kolay olacağını tahmin etmezdim" diye sırıttığında güldüm.

"Zaten kolay olmayacak" diyerek yerden kalkarken aldığım bıçağı bacağına fırlattım.

Acıyla yere düşerken elindeki silahı aldım.

"Seni öldürmemem için tek bir şey söyle"dediğimde elimdeki silahı kafasına doğrulttum.

Bacağındaki bıçağı tutarak çekti ve yere attı.

Yanağının yanı kıvrıldığında tek birşey söyledi.

"Eliz" dediğinde gülüşüm soldu.

bölüm nasildiii? Beğendiniz miii

YORUM YAPMAYI YILDIZLAMAYI UNUTMAYIN🫶🫶