şair ölür, şiir yaşar demişler edebiyat dünyasında. üzerinden yıllar geçse bile dilden dile dolanmaya devam eder, akıllara kazınır mısralar. her okunduğunda daha farklı anlamlar çıkar, düşünceler üst üste birikir... sonra bir bakmışsınız ki şairin yazdığı 'iki satır şey' diye adlandırılanlar aslında yüreğinden akıttığı kan oluvermiş.

ellerinize damlamış şairin kanı,

avuçlarınızı doldurmuş...

çok üzülmüşsünüz siz, eşlik etmişsiniz gözyaşlarına bu şairin. onun gözlerini almışsınız, bir kez de onun elleriyle dokunmuşsunuz bu çirkin diye nitelendirdikleri dünyaya ―çünkü çirkindir dünya, şairin zihnine yansıyanlarla bir değildir.

ama aslını bilememişsiniz hiç.

şiirler de ölür ulaşamadığında hislere, sevdiğe, sevgiliye..

uçup gider şiir, ölüverir. kimse sormaz ne olmuş diye, peşine düşmez.

şairler ölmez, öldürülür. kalemleri katilleri olur onların, suçlusu bulunmaz.

"o da bir şiir miydi?" demişti esmer oğlan bana fısıldayarak. ağladığından olsa gerek konuşurken sesi titriyor, gözleri uzaklara dalıyordu. başımla onayladığımda derin bir çekerek balkon demirlerine yaslandı, pişmanlıkla gülümsedi.

"ve ben onu öldürdüm."