Bugün herseyin başladığı yerdeydim. Beni aradığında sesinde ki o sertlik beni çok korkutmuştu. Herşeyin başladığı yere gel demişti ve ben şimdi buradaydım. Benimle konuşacaklarının olduğunu söylediğinde içimde bir korku olmuştu. Ne konuşacaktık çok merak edıyordum. Heycandan ve korkudan bir o tarafa bir bu tarafa gidiyordum. Sonunda uzakta bana doğru geldiğini gördüm. Karşımda gülen yüzü yerine gergin ve sert bakan bakışlarıyla duruyordu. Ne olduğunu sormaya korkuyordum sessiz oluşumun ardından konuşmaya başlamıştı.

"Elif benim gitmem gerekiyor Fransa 'da işler biraz sıkıntıya girdi bir süre orada olmam gerekiyor hatta belki bir daha dönemeyebilirim de."

sözlerini beynim kabul etmek algılamak istemıyordu. Ne demek dönmeyecekti beni burada bırakmayı beni onsuz bırakmayı nasıl göze alıyordu. Ne gibi bir sorundu bu beni burada bırakmayı göze aldıracak ?

"Beraber gidelim Emre beni burda tek bırakma."

"Senin oraya gelme gibi bir durumun olmaz elif bu konuda anlayış göstermen gerekiyor. Buraya çağırdım çünkü herşeyin başladığı yerde veda etmek istedim sana."

veda etmekten bahsedıyordu. Belli ki içinde beni çoktan yolcu etmişti sözlere dökmeye bu kadar kolay başladığına göre içinde çoktan ölmüştüm ben, beş yıl dile kolay beş yıl boyunca hersey bu kadar kusursuz geçerken şimdi beni silecek kadar ne olmuştu ?

"Beni bu kadar kolay bırakacak kadar nasıl bir sorun oldu Emre?"

"Bana bir şey sorma lütfen anlatamayacağım bir sorun var, Elif ben dönmeyeceğim ömrünü beni bekleyerek heba etmeni istemiyorum bu yüzden burada herşeyin başladığı yerde herşeyi bitirmek istiyorum."

göz yaşlarımı tutamıyorum. Deli gibi hıçkırarak ağlamaya başladım nasıl bu kadar kolay bitirmek istiyordu nasıl canı yanmıyordu? Benim ruhum çekilmişti duyduklarımı kabul edemıyordum nasıl kabul edecektim nasıl ayrılacaktım?

"Senin için ne kadar kolay bitirmek istiyorum demek?"

"Kolay değil ama olması gereken bu." Dediği yerde daha fazla dayanamadım ve o an hiç ummadığı bir şey yaptım tokat attım. Bende beklemiyordum bunu yapmayı ama beni bu kadar kolay bırakmasını hazmedemiyor öfke patlaması hayal kırıklığı yaşıyordum. Hiç bir şey demedi bana ne yapıyorsun bile demedi gözlerini kaçırdı gözlerimden. "Gözlerime bak Emre gözlerimin içine bak ve öyle söyle!" Dıye haykırdım. Avazım çıktığı kadar bağırmaya ağlamaya başladım kabul etmıyordu kalbim böyle bir acıyı istemıyordum ondan ayrılmak. Bırakmasın diye sıkıca sarıldım yalvarmaya başladım bu defa "Emre ne olur bırakma beni ne sorun olursa olsun ben senin yanında olurum seni yanlız bırakmam lütfen sende beni bırakıp terk etme bu şehri bana karanlık etme." Emre kollarımı yavaşça kendinden çekip beni uzaklaştırdığı zaman canım çok yanmıştı. Ölmek istedim o an onsuz olmaktansa ölmek istedim. "Elif daha fazla ağlama başka bir seçeneğimiz yok hoşçakal." Dedi ve arkasına bile bakmadan beni tüm yıkılmışlıklarım ile orada bir Enkaz gibi bırakıp gitmişti. Olduğum yere çöktüm öyle ağlıyordum ki nefes alamadığımı hissettim bu acı nasıl geçer bu öfkem nasıl biterdi bilmiyordum. Ben herşeyin başladığı bu yerde ölmüştüm.

Bölüm sonu

bölümleri kısa tutmaya karar verdim çünkü okurken sıkılmanızı istemiyorum eğer uzun olsun diyorsanız yorumlarda belirtin. İyi kötü tüm düşüncelerinizi merak ediyorum satır arası yorumlarınızı bekliyorum herkese teşekkür ederim yeni bölümde görüşmek dileğiyle ❄️