Kendim yatağa attım ve yorgun bir iç çektim. Bugün gerçekten de yorulmuştum, her günün birbirini taklit etmesi dışında, her günün artan stresi insanı gitgide çaresizliğe çekiyordu.

Günlerimi değiştirmek için minik değişiklikler ve farklılıklar yapsam da yeterli gelmiyordu. Bu ülkeye, bu işe, bu hayata gelebilmek için, kendi ülkemden, kendi arkadaşlarımdan, kendi ailemden feragat ettim. Fakat şimdi de birbirini taklit eden günler beni yorgunluğa, çaresizliğe ve bunalıma çekiyordu... Bu adil değildi.

Aklından geçirdiğim düşüncelerle birlikte ayaklarımı yatağın dışına attım ve son gücümle ayağa kalkıp cama doğru ilerledim. "Biraz temiz hava herkese iyi gelecek..." Dudaklarımdan dökülen kelimelere ne kadar inanmak istesem de bunların sadece kendi kendime avutmak için söylediğim lafları olduğunu biliyordum...

Komidinin üzerinde duran sigarama uzandım ve balkonun dışarısına koyduğum minik çakmağı alıp sigaramın ucunu alevlendirdim. Nigar Hanım acı buharı ciğerlerimi doldururken gökyüzüne kaldırdım kafamı. Yıldızlar bugün gerçekten de güzel ve parlaktı. Acaba ülkemde de öyle mi görünüyordu..?

Hiçbir zaman vatan millet aşkı ile yanan biri olmadım. Tabii ki de saygı duyduğum, önemsediğim belli başlı zamanlar, durumlar ve ilkelerim var. Fakat ben genel olarak kendini düşünen bencil bir kadınım. Kendi düzenimi, kendi yaşantımı ve kendi huzurumu kurup yaşayabilmek için, ülkemi, ailemi,arkadaşlarımı, düzenimi ve dilimi umursamadan reddettim.

Pişman mıyım bilmiyorum... Tek bildiğim şey burayı da terk etmem gerekiyor mu yoksa artık bu birbirini taklit eden günleri kabullenip böyle mi yaşamaya devam etmeliyim... Sigaramın sonlarına yaklaştığım zaman gözlerim darmadağın olan yatağıma döndü. "Sabah erken kalkmalıyım, biraz uyusam iyi olur."

Elim eteğimin fermuarına gitti bacaklarım bedenimi yatağa götürürken. Yatağıma bir adım kala dizlerimden düşen eteğim ile birlikte kendimi yatağa attım.

Gömleğim üzerimde kalsa da olurdu dolabımda yeterince ütülenmiş gömleğim vardı sonuçta. Dimi? Gözlerimi kısıp dolabıma baktım, benim dolabım öyle mi görünüyordu? Hayır. Bu benim dolabım değildi.

Kollarımdan güç alıp doğrulmaya çalıştığım an gözlerim sanki bana meydan okurmuşçasına kapandı ve bilincim gözlerimle birlikte karanlığa boğuldu.

Devam edecek

(Buradaki ilk kitabım Umarım beğenmişsinizdir 2. bölümü yazmak için çok heyecanlıyım!!!)