Titrememi durdurmaya çalışırken gözlerimin yavaşça kapandığını hissetim bayılmıştım (işte hastalığım burada ortaya cikmisti)

koltuk altlarımda iki el hissetthim"ambulansı arayın nerde şu siktigimin telefonu"

Bilincim yavaş yavaş kapanmaya başladı artık sesler kafamda bir gürültü haline geldi

İşte ondan sonrasını hatırlamıyorum

Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım Yanımda Zeynep vardı..

ZEYNEP:endişe içinde "kızım ne oldu sana anlatsana denizz sana diyorum"

Diyerek konuşmaya başladı ağrıyan başım bağırınca dahada ağrıyınca can havliyle ona bende bağırdım

"sus sus artık beni yalnız bırak"

Deyince gözlerindeki kalp kırıklığını görebiliyorum kalkıp kapıya doğru yönelince

"Zeynep yani öyle deme-"

Derken kapıyı sertçe vurup çıktı...