Sabah uyandığımda, yatağımdaydım. Dün olanları hatırlayınca iki üç dakika kendimi sorguladım. Neler olmuştu? Nasıl hemencicik halletmişlerdi? Bana mı öyle gelmişti lan yoksa? Aboooww başımıza gelenler! Birde hastalığım çıksaydı! Kendime gelince aşağı indim hızlıca.

Herkes normalce yemek yiyordu. Nasıl ya?

"Hoşgeldin yenge,ben Miran"dedi esmer bir çocuk. Şaşkınlıkla onlara bakarken diğeride konuştu.

"Hoşgeldin yenge bende batın" dedi sarışın çocuk. Ne olduğunu anlamıştım galiba.

"Yenge?"diye sorguladığımda. Birbirlerine baktılar. Ediz tepkisiz bir şekilde bana bakıyordu. Ona çok gözlerimi değirmeden es geçtim.

"Heey size diyorum!"

"Yani şimdi... Iı.. ne bileyim.. " diye gevezekediğinde batın, miran'a döndüm.

"Biz sizi öyle görünce..." Diyecekken siyah saçlı bir kız lafa atladı.

"Nasıl görünce? Ben niye yoktum?" Dedi sertçe. Bir masadakilere bir ediz'e baktı.

En sonunda kıvırcık bir kız sessizliği bozdu.

"Ya şimdi bu Abimle idil kucak kucağa görünce hepimiz yenge demeye başladık,doğal olarak."

"İdil düşman soyundan gelen bir kız! Saçma sapan konuşmayın!"

"Sen niye sinirlendin buse,sanane"dedi batın.

İsmi Buse'ydi.

"İdil sen yukarda ye. Özel olarak konuşacağız. Ailecek!" Dedi batın'a bakmadan bile.

"Tamam" dedim umursamaz bir tavırla.

Yukarı çıktığımda karnımda bir ağrı belirdi.

Kahretsin başlıyordu...

"İdil niye bu kadar aptalsın kızım söyledik ya!"

"Aaa ne olmuş sana!"

"Üzül o kadar ezildin."

"Sınıftaki rezilliğin neydi öylee!"

Zaman, üzerime yürüyordu. Nefesim kesildiğinde yere düşmüştüm. Hızlı hızlı nefesler vererek,masadaki ilacımı almak için çabaladım. Nefes seslerimi duyan çalışanlar geldi ve ilacımı verdiler.

"İyi misiniz idil hanım?"

"İyiyim,iyiyim" dedim rahatlayınca.

İlacım çok az kalmıştı. Edize ilaç alması için odasına gitmeye kalktım.

Kapısı aralıklıydı. Arasından bakmak veya bakmamak için bir an tereddüt ettim. "Aman ne olucakki sank.." dehşet. Has dehşet buna denirdi. Üstüme yığın atsalar inanmazdım.

Buse ile Ediz öpüşüyordu..