"Elif,oy benim kuzuma bak sen!" Ellerimi açıp abim ile eslem'in çocuğuni,yeğenimi seviyordum.

"Yenge sen gencken nasiydin?" Sorusu beni heycanlandırdı. Gençlik zamanlarım ediz ile geçmiş bile diyebilirdim.

Ediz yandan bana baktı ve göz kırptı.

"Yengem öyle güzledi ki.. uğruna savaşılacak kadar kıymetliydi." Ediz'in kelimeleri kalbimi attırıyordu.

Elif gözlerini irice açtı. "Yengeymm" bana sarılınca bende ona sarıldım. Mete uyuyordu.

Eslem balkon kapısından geldiğinde hayranlıkla bize baktı. Ediz ile Elifi oynatıyorduk.

"Ediz enişte,çok teşekkür ederim. İdilim sanada. Zor zamanlarım oldu, özellikle Tufan hapise girince.. hepsine çare oldunuz" eslem'in gözleri doldu.

Evet.

Abim..hapise girmişti.

Altan cinayeti ortaya çıkmıştı. Aslına bakarsanız çok şey olmuştu.

"O nedemek Eslem? Tabiki olacaktım." Gidip ona sarıldım.

İnsan eski günleri özlüyodu bazen. Benimde gözlerim doldu.

Hepsi gözümden canlanıyordu. Otogardan inişim ve ikinci gün ediz tarafından kaçırılmam. Abimin Düşmanı olmalıydı bu hikaye.

Unutulmamalı,eskitilmemeliydi.

Ediz ile mesafelerimiz, herşeyimiz. Özlem..

Zor bir duygudur.

Hemde çok.