8 Sene Sonra

"Mete! Doğru dürüst ye yemeğini" diyerek 5 yaşındaki oğluma kızdım.

Oğlum

"Bırak ya,benim koçum istediği gibi yer! Sana mı kaldı" diyerek sertçe yan baktı bana Ediz. Kaşlarımı kaldırarak onu süzdüm.

"Öyle mi ediz bey?" Dedim pes edercesine.

"Öyle,mete oğlum istediğin gibi ye!"

"Hayır düzgün ye!"

"İstediğin gibi"

"Düzgün!"

Edizle birbirimize kaşları çatık şekilde baktık.

"Çocuğu ben doğurdum,ben bakacağım!"

"Doğurmanın nedeni benim ama" dedi çapkın gülüşle. Öksürük krizine girdim iki dakikalık.

Balkonda kahvaltı ediyorduk. Çok zaman geçmişti, çok uğraşmıştık birbirimizle şöyle olmak için.

"Baba bi sus ya, ağaç oldum burada!" Dedi mete bağırarak. Ben kahkaha attığımda Ediz ikimizede ters ters bakıyordu.

"Annesinin oğlu!" Diyerek böğrüme bastım.

Geride kalmıştı o günler,hepsi geride kalmıştı. Nefes almıştım,kalbimi dinleyerek, açık etmiştim duygularımı şefkatimi çocuğuma vererek...

Aklım bazen eski günlere gider gülümsetirdi beni.

Bıraksana beni adi köpek!

Sussana!

Susmankine

Abin ne şımartmış be seni!