1 Yıl sonra

Abime döndüğümde eskisi gibi devam edeceğimi zannediyordum. Fakat şunu anladım ki kurtarmam gereken bir soyum vardı.

Bugün yaptığımız araştırmaların uğruna bir konum bulmuştuk. Kitaba bakmak için oraya gidecektik.

"Hazır mısın bakalım?" Diye sordu neşeyle abim. Bense tereddüt duygusuyla kılıç kılıca savaşıyordum.

"Hazırım...galiba"

"İstemiyorsan.."

"İstiyorum. Kurtarmam gereken bir soyum var. Yapacağım."

Abim tebessüm etti.

"Seninle gerçekten guru duyuyorum Akça,Akçam, güzel kızım"

Baran Atlas Ertekin

1 Yıl geçmişti,aramızda birşey olmamasına rağmen hasteriyle yanıp tutuşuyordum.

Onu abisinin elinden kurtaracaktık. Bir dakika,bir dakika bıraktım onu..

Aramızda birşey geçmemişti,samimiyet olarak. Ama nedense onu özlüyordum.

Ben o an şunu anladım ki, Akça'yı seviyordum,ona değer veriyordum. Kılına zarar gelsin istemiyordum. Asla.

Akşam yemeğindeydim. Babam sonunda konuşmuştu.

"Akça bize ihanet etti,hem onun intikamını hem kitabını alacağız"

"İhanet etti derken? Kaçırılmış olabilir!" Diye bağırdım.

"Aptalı oynama Baran Atlas Ertekin!"

"Asla,ona birşey yapamazsınız! Eğer yaparsanız dinime,imanıma and içerimki senin sonunu ben getiririm Baba!" Gözüm kararırcasına dönmüştü.

"O kızı iki üç gün gördün!" Diye kükredi adeta.

"Bu seni ilgilendiren bir kısım değil!"

"Bak baran herşey sarma sardı işimi zorlaştırma! Lütfen"

Sandalyeyi iterek yemek masasını terk ettim.

Onu istiyordum, bütün halinde istiyordum.

Akça halinde,temiz,saf,iyi niyetli haliyle istiyordum.

Akça Diyar- Ertekin

Yaptığımız işlem sonucu başarız olmuştuk.

Abim sinirle bana döndü.

"Akça yeter. Seni idare ettim ettim böyle debelenemeyi,,hatırlamak zorundasın! Kitap nerede?"ani çıkışında afalladım.

"Bilmiyorum ki hatırlamıyorum"

"Aptal" diye fısıldayrak önüne döndü. Kaşlarımı çattım.

"Derken?"

"Aptalsın!" Diye kükredi,su bardağım titredi.

Sustum.sustum. kitabı bulur bulmaz. Yetki bende olacaktı.

Asıl amacım buydu ve kazanacaktım.

Halam konuştu.

" Annen.. yerini biliyordu kitabın" dediğinde gözlerim iri iri açıldı. Abim şaşkınlığa büründü.

"Ne? nasıl?" Dedi abim aniden.

"Belki.. teyzene söylemiş veya ona bir ipucu bırakmış olabilir" sessizliğumi koruyordum.

"Tamam,Teyzem nerede?" Dedi abim heyecanla. Ama korkunç bir heyecandı. Sanki kitap için beni bile öldürebilecekti.

"Plorvis'te.."dediği an abim'in gözlerinden alev fışkırdı,annı büyüdü.

"Hazırlanın deniz üstünden plorvis'te ye saldırı düzenleyeceğiz!" Diye bağırdı abim.

"Niye?" Diye sordu yeni gelen kardeşim.

"Teyzemi almaya gidiyoruz!" Dedi korkunç bi gülümsemeyle. Tek korktuğum şey. Baran'a birşey olmasıydı...

Yol almıştık bile denizin dalgaları sinmiyor,hep öfkleniyordu bize.

Birden bire midem ağrıdı ve kusma hissiyle geminin tuvaletine koştum. Çok az kusmuştum. Ama midemin ağrısı dinmiyordu.

Dışardan sesler gelmeye başladığında hızlıca çıktım.

Plorvis'teye saldırı haberimiz gitmişti. Tam göğsüm ağrıdı o an...

Baran Atlas Ertekin

​​​​​ Haberleri gelmişti. Demek yanında Akça'da vardı. Belki onu zorla getirmiştir, Akça'nın suçu yoktur.

"Teyzelerini almaya geliyolarmış,bu kitab'ın teyzeleriyle ilgisi var demek" dedi babam. Sonrasında devam etti.

"Hazırlanın,önlerini keseceğiz!" Diye emir verdiği an göğsüm ağrıdı..

Akça Ertekin

Son sürat devam ediyorduk. Ölüm sessizliği vardı etrafta, dalgaların çığlını duyabiliyordum.

Abim sessizliği bozdu.

"Niye bu kadar sessizsin Akça?"

"Bilmem,ne diyebilirim ki?"

"Bilemiyorum artık,normalde çenenden çekilmezdi" espiri yapmıştı ama ne gülecek nede yüzüne bakacak halim vardı.

Gemimizi süren kaptandan ses geldi.

"Plorvis'te gemisi bize doğru yaklasıyor!"

"Hassiktir,nasıl gitti haber onlara!" Diye bağırdı çalışanlarına.

Cevao yoktu herkes sessizdi. Ben haberi aldıklarını biliyordum ama abimin bilmemesine çok şaşırdım.

İlerden baranı gördüm,gemiler bize yaklaşıyordu bizde onlara. Abimin sesi, kaptanın sesi haraketler derken dıştaki sesler boğuklaşmıştı.

Uzakta olmasına rağmen onu çok net görebiliyordum. İhanetime inanmamıştı. Göz göze geldik bana, dolu bir hasretle baktı, bense büyük bir suçlulukla..