*Atlasın ağızından*

Kucağımda zeynebin küçücük bedeni duruyordu. Büyük ihtimalle havale geçirmişti o kadar narin duruyordu ki bir melek gibiydi

"Abi biraz daha hızlı sür "

"Geldik zaten evladım"

Hastanenin önünde durmuştuk direkt sedye istedik ve Zeynebim benden alıp sedyeye koydular. Annem Semiha anneyi zor tutuyordu zaten.

"Semiha anne birşey olmayacak Zeynep çok güçlü bir kız"

Hemen doktorlar serum taktı bizi almadılar. Hepsi benim yüzümdendi ben üzmüştüm onu Zeynebime birşey olursa kendimi asla affetmezdim. Biraz geçtikten sonra yanımıza doktor geldi.

"Kızımız şuan gayet iyi fakat bugün biraz dikkatli olmanız gerekir "

"Görebilir miyiz ?"

"Tek tek girin hastamızı daha fazla yormayalım"

"Geçmiş olsun"

"İlk ben girebilir miyim ?"

"Tamam oğlum biz de kantine gidip su falan alalım"

Kafamı sallayıp içeriye girdim. Zeynebim oradaydı uyanmıştı.

"Bitanem nasıl oldun iyi misin ?"

"Daha iyiyim"

"Bizi çok korkuttun küçük hanım"

Gülümsedi. Her seferinde gülüşünde kayboluyordum . O kadar güzel gülüyordu anlatmaya kelimeler yetmezdi.

"İyiyim işte bakın "

"Sana birşey olsaydı kendimi asla affetmezdim"

"Sevgilim lütfen böyle düşünme bak birşey olmadı işte kapatalım konuyu olur mu"

"Olur bitanem"

"Ayrıca ben eve gitmek istiyorum burası beni çok sıkıyor."

"Olmaz bugün burdayız "

"Tamam biz eve gidelim evde bakarsınız bana olur muuu?"

"Tamam doktorla konuşup geliyorum"

Odadan çıktım doktorun yanına yürüdüm.

"Doktor bey birşey sorabilir miyim?"

"Tabi ki buyrun"

"Biz hastamızı alsak evde baksak olur mu?"

"Tamam ama gece dikkali olmanız lazım ateşi yükselirse tekrardan hastaneye gelirsiniz"

"Tamam teşekkürler"

Odaya doğru gittiğimde annemgil gelmişti bile.

"Doktorla konuştum çıkabiliriz ama akşam nöbet tutmamız gerek. Ateşi yükselirse tekrar hastaneye getiricez"

"Tamam atlasişkom sen çıkışı yap"

Başka biri bunu dese olay çıkardı ama Zeynep deyince gülümsüyordum değişik oluyordum.

Çıkışı yapıp eve geldik. Bugün annemle Zeynep gölde kalacaktık. Zeynebi tek bırakmak istemedim.

"Atlas ya uykum yokk"

"Dinlenmen lazım ama güzelim"

"Ama yatıyoum zaten"

"Tamam ama kalkmak yok "

"Tamam kalmayacağım"

Birkaç saat geçtikten sonra uykuya dalmıştı . Bense uyuyamıyordum korkudan öylece onu izliyordum. Sonra irkilerek uyanmıştı bende korktum.

"Zeynebim noldu iyi misin"

"İyiyim kâbus gördüm sadece"

"Tamam sen uyu meleğim ben burdayım korkma tamam mı"

"Atlas benle Yatar mısın "

"Yatarım güzelim"

Olduğum yerden kalkıp zeynebin yanına gittim. O kadar çok korkmuştu ki uyumasına rağmen hâlâ bana sarılıyordu bırakmıyordu sanki gideceğimden korkuyordu ama ben asla zeynebi bırakıp gitmezdim.

                          ~SON~

İnşallah artık mutlu olurlar😁