Atlas evimize gelmiştik bile ikimizin evi hâlâ şaka gibi geliyordu hayallerim yavaş yavaş gerçekleşiyordu umarım bir gün büyük hayalim olan anne olmakta gerçekleşir .

Öylece koltukta oturup sohbet ediyorduk.

"Atlas o kadar çok mutlyum ki"

"Bende bitanem"

"İyi varsın atlas"

"Sende güzelim Bak biz napalım biliyor musun zaten evimizi de aldık hemen evlenelim bekleyerek zaman kaybetmeyelim"

"Atlas çok hızlı ilerlemiyormuyuz"

"Aksine bence yavaş ilerliyoruz bugün varız yarın yokuz "

"O nasıl laf öyle atlas ya korkuyorum şöyle şeyler deme lütfen"

Gözlerim dolmuştu çünkü böyle birşey olsun istemiyorum. İkimizin de güzel bir hikayesi olsun istiyorum

"Güzelim ağlama ben onu lafın gelişi söyledim"

"Sadece korkuyorum sevgilim sanki içimde kötü bir his var gibi"

"Yok öyle birşey bitanem unut onu ben sana birşey olmasına asla izin vermem"

Evet izin vermezdi ama bilmiyorum bu his farklıydı. Ama çok takılmayacaktım.

"Atlas benim çok uykum var uyusak mı"

"Tamam bitanem gel gidelim"

Beraber odamıza doğru ilerledim ve yatağımıza yattık kim böyle birşey olacağını hayal ederdi ki.

Gece şiddetli karın ağrısı ve mide bulantısıyla uyandım. Direkt atlası uyandırmadan banyayo koştum . Atlas uyanmıştı bile

"Bitanem iyi misin"

"İyiyim"

Hayır iyi değildim çok kötüydüm. Neden böyle olmuştu bilmiyorum.

"Güzelim aç kapıyı lütfen"

Tam kapıyı açmak için yöneldim kilidini açtım. Dışarıya adımımı attığım gibi atlasın kucağına düşmüştüm.

                        ~SON~

Diğer bölümü uzun yazacağım ve final bölüm olacak 🥲