Hastaneye varmıştık yoğun bakımın olduğu kata çıktık . Sonra yanımıza doktor geldi

"Hastanın yakını mısınız?"

"Evet doktor bey neyi var oğlumun"

"Trafik kazası geçirmiş motorla durumu şuan iyi fakat birkaç gün hastanede kalması gerekiyor endişelenecek birşey yok tekrardan geçmiş olsun"

"Zeliha anne nasıl olabilir atlasın motoru mu vardı? "

Evet anlamında kafa salladı. Kahretsin motor sürmeye çıkmış demekki ah atlasım neden gittin. Artık gözyaşlarıma hakim olamıyordum

Ona birşey olursa ben yaşayamam kahrolurum.

Aradan 3 saat geçtikten sonra hemşire tek tek içeriye görebileceğimizi söyledi. Tabi ilk ben girmek istedim ve girdim

Karşımda sadece yatıyordu makineye bağlıydı belki de canı yanıyordu sandalyeyi çekip oturdum ve o beni duymasada onla konuşmaya başladım.

"Atlasım neden böyle bir şey yaptın neden bana söylemedin nolur uyan eve gidelim ben sana trip atacağım daha öyle beni bırakmak yok hadi uyan beraber vakit geçirelim lütfen sevgilim "

Bir yandan da atlasın elini tutuyordum tam gidecekken elimi sıktı yavaş yavaş gözlerini açıyordu Allah'ım çok teşekkür ederim karşımdaydı iyiydi ve uyanıyordu.

"Zeynebim"

"Sevgilim iyi misin?"

"İyiyim annemgil nerde? "

"Dışardalar bekle onlarıda çağırayım"

Kafasını salladı bende hemen kapıya yönelip annemgili çağırdım.

"Oğlum atlasım uyandın şükürler olsun "

"Uyandım annem uyandım"

"O motoru yasaklıyorum sana yok bidaha eşek sıpası korkuttun bizi "

"Zeliha anne siz gidin dinlenin ben kalırım yarın da siz gelirsiniz bende biraz ifadesini alayım atlas beyin"

"Tamam kızım dikkat edin birşey olursa da arayın"

"Tamam görüşürüz"

"Neden bana söylemedin atlas"

"Söylesem karşı gelecektin"

"Neden bir düşün atlas "

"Bitanem sonra kavga edelim olur mu"

Odaya hemşire geldi ve yemek bıraktı.

"Ohh mis gibi çorba var atlas bey hepsi bitecek bunların"

"Güzelim yapma ya"

"Kusura bakma aşkım ama yapmak zorundayım"

"Of off "

Atlasa zor da olsa yemeğini yedirdim .

"Bensiz ne yaptın küçük kız"

"Ağladım sadece ağladım korkuyla seni bekledim"

"Özür dilerim zeynebim"

Gözlerim dolmuştu bile engel olamıyordum ama atlasın görmemesi lazımdı ama bu biraz imkansızdı.

"Gel buraya küçük bebeğim benim"

Yanına gittim . Sarılarak sadece yattık ikimizde konuşmaya cesaret edemiyorduk.

"Atlas beni bırakıp gitmezsin dimi ?"

"Seni bırakıp asla gitmem sevgilim"

Onun bana karşı bu denli sevgisi benim çok hoşuma gidiyordu. Bana göre atlas farklıydı iyiydi ve bebeği gibi seviyordu incitmeden kırmadan.

"Atlas bi yerin acıyor mu ? Bak acıyorsa ben kalkayım böyle yük oluyorum sana "

"Sakin ol bitanem bi yerim acımıyor asıl sen olmazsan benim canım acır"

Yemin ediyorum bu çocuk bu dünyaya beni uyandırmaya gelmişti.

"Utanma küçük kız"

"Ya atlas ben küçük değilim sen büyüksün"

Kahkaha atmıştı. Bende onun bu hallerine gülümsedim.

"Haklısın sevgilim ben çok büyüğüm"

"Hadi hadi çok güldük eğlendik saat geç oldu iyi bakalım bende şurada ki koltukta uyurum"

"Olmaz öyle şey zeynep"

"Olur sevgilim olur hadi itiraz etme uyu bakim"

"Emredersiniz küçük hanım"

Çok geçmeden atlas uyumuştu ben hâlâ uyuyamadım ama ona birşey olur diye çok korkuyorum o yüzden de uyuyamıyorum öylece onu izliyorum. Onla hiç tanışmasaydım hayatım daha berbat olurdu iyi ki o gün atlasla tanışmışım o benim en büyük şansım oldu o benim ailem oldu herşeyim oldu . Onsuz birşey düşünemiyorum artık onsuz hayal kuramıyorum. Atlas benim günüm gecem herşeyim oldu onu canımdan çok seviyorum.

"Atlas uyan hadi sevgilim ilaç saattin geldi"

Beklemediğim birşey oldu ve atlas bileğimden tutup beni kendine çekti göz göze ve dudak dudağaydık bileğimi çekmeye çalıştım ama bi fayda etmedi

"Atlas ne yapıyorsun ?"

"Ne yapıyorum sevgilim"

"Delirdin mi hastasın zaten zorlama kendini"

"Delirdim seni görünce hep deliriyorum ben zeynep"

Şuan utançtan yok olmak istiyordum. Gerçekten

"Tamam ama şuan sırası mı ?"

"Asıl tam da şuan sırası"

Konuşmama fırsat vermeden beni öptü evet yanlış duymadınız atlasla şuan hastane odasında öpüşüyorduk

                               ~SON~