*Atlasın ağzından*

Kapıyı açtığım gibi Zeynebim kucağıma düşmüştü bayılmıştı. Hemen taksi bulup hastaneye götürdüm. Melek gibi kucağımda yatıyordu. Vardığımızda hemen sedyeye alıp ilk yardımı yaptılar ama beni içeriye almamışlardı. Aradan yarım saat geçtikten sonra zeynebimi normal odaya almışlardı.

"Meleğim iyi misin"

"Atlas heryerim çok ağrıyor"

"Geçicek hepsi bitanem sana söz veriyorum hepsi geçecek annemgilde gelecek zaten"

Annemgilide aramıştım. Onlarda geliyorlardı.

"Atlas biliyor musun benim en büyük hayalim anne olmaktı"

"Yine olacaksın sevgilim bak gör sen burdan çıkar çıkmaz evlenme teklifi edeceğim sana"

"Eğer bana birşey olmazsa o teklifi kabul edeceğim sevgilim"

"Kötü düşünme bitanem biz buradan beraber çıkacağız ve evleneceğiz"

Öyle biraz daha konuştuktan sonra annemgil gelmişti.

"Zeynebim annem iyi misin kuzum"

"Her yerim çok ağrıyor anne canım çok yanıyor"

Gözlerim doldu benim bitanemin canı yanıyordu ve ben birşey yapamıyordum.

"Ben hava almaya gidiyorum"

Ona birşey olmasın diye Allaha o kadar çok yalvardım ki aynı zamanda gözlerim dolmuştu. Biraz geçtikten sonra yanıma Zeynebim biriciğim gelmişti.

"Güzelim sen niye geldin"

"Atlas ağlama lütfen ağlama hem bana birşey olursa da sen daha iyi birini bulursun zaten "

"O nasıl söz meleğim benim gözüm senden başkasını görmüyor. Görmezde"

"Sen hep bu kadar kibar mıydın atlasım"

Gülümsedim. Küçük bir çocuktaki olan mutluluk vardı zeynepte.

"Hadi gel içeriye geçelim "

İçeri geçtik sohbet ettik güldük eğlendik. Akşam olmuştu.

"Atlas nefes alamıyorum"

"Bebeğim sakin ol doktor çağırıyorum bekle"

Odadan dışarıya fırladım .

"Doktor yokmu nişanlım nefes alamıyor doktor nerede"

Deliye dönmüştüm herkes bana bakıyordu ama umrumda değildi. Annemgilde gelmişti.

"Siz dışarıda bekleyin sakın girmeyin"

Öylece bekliyorduk Zeynebimr birşey olmasın lütfen lütfen

"Malesef hastayı kaybettik"

Ne sakaa mı yapıyordu bu doktor

"Ne diyorsun sen doktor kafayı mı yedin sen nasıl kaybettik hastayı"

Zeynebim ölmüşmüydü ben yapacaktım onsuz nasıl yaşayacaktım ben .

Önümüzde Zeynebimin cansız bedeni duruyordu. O kadar güzeldi ki melekten farksızdı. Onu alıp götürmüşlerdi.

*1 yıl sonra yazarın anlatımıyla*

Atlas o günden sonra asla eskisi gibi olamamıştı. Olamazdı da sevdiği kadın ölmüştü. Her gün mezarına gidiyordu zeyneple konuşuyordu onla olan hatıraları gözünün önünde gitmiyordu. Evlenme teklifini kabul edemeden ölmüştü atlasa en çok koyanda buydu zaten . Artık hayat ona bomboş geliyordu hayatın rengi yok gibiydi her gün farklı çiçekler alıp götürüyordu. Mezarının başında saatlerce durup zeyneple konuşuyordu.

                              ~SON~

Arkadaşlar bir serüvenin sonuna geldik umarım keyifle okumuşsunuzdur.🥲😔

Okuduktan sonra umarım benden nefret etmezsiniz. Yorumlara bekleniyorsunuz

https://pin.it/400qj6had = bu bölüme özel fotoğraf.