Neler oluyordu burada,şimdi nereye gidecektim bilmiyordum,bir tane daha fâni binası vardı ama buraya çok uzaktı...

Ben fânilerin vârisiydim,yani Funda Ana'nın kızı,öz kızı,annem öldü çokta üzülmedim açıkçası her zaman beni zor sınavlara tâbi tutarlardı,fânilerde bana saygı gösterirdi ama annem öldüğünde ben kraliçe olmadım.

Kraliçeyi oy birliği ile seçtik ve çıkan kişi Farah Zeygil adlı orta yaşlı bir kadın çıktı,güzelde yönetiyordu,fânilerinde bana saygı göstermesiji çok istemdim,beni her gördüklerinde önümde eğilmiyorlar en azından...

Neyse:)

Bu elimdeki notla binalardan uzaklaştım,ilk önce bizim binaya gidecek Arkan'ı alacağım,sonra ise...bilmiyorum,belki yaşadığımız şehre yakın olan,bir binaya gideriz,bilemem.

Bizim binaya doğru yola koyuldum,bu savaşta neyin nesiydi acaba,vâris olarak benmi savaşa katılacaktım,yoksa Farah'ın çocuğumu katılacaktı?

Düşüncelere dalmışken,biri elimi tuttu,irkildim ve çığlık attım,arkamı döndüğümde:Boynuzlu,alnında üçüncü gözü,kollarında pullar,gözünün biride ucube gibi çürümüştü,bu bir KARMAYDI...

Çok korktuğumu anladığında,dilinde Karmaca bir şeyler söyledi,etrafımızda gold rengi bir şeyler uçuştu,çok korkuyordum,korkudan elim titriyordu,gözlerimi kapattım,gold şeyler etrafımızda hâlâ uçuşuyordu bunu hissede biliyordum.

Aklıma belimdeki hançerim geldi,elimi karmadan kurtarıp belime götürdüm,tam yetişecekken elimi kaptı,gözlerim hâlâ kapalıydı,gözlerimi açtığımda ,karşımda o adamdan eser yoktu,yerin,pürüssüz yüz hatlarına sahip,keskin çenesi olan,alev kırmızı gözlere sahip,üçüncü gözü gitmiş bir yakışıklı gelmişti,ah o saçları hafif uzundu ve ona çok yakışıyodu.

Dilim tutulmuştu,ona baktığımda,çapkınca gülümsedi,"Ne o çok mu beğendin?"elimi tutup koştu,ona karşı çıkmak istedim ama çıkamadım,kolları çok güçlüydü,bağıramıyorumda,çünkü bana dil mührü yapmıştı az önce anladım,mecburen nereye gittiğimi bilmeden karmanın peşinden sürükleniyordum,boşta olan elimi pantolonuma gitti,hançerimi arıyordum,elime geldiğinde sonunu düşünmeden,çektim ve karmanın beline soktum,acıyla inledi,eli gevşedi,elimi çektiğimde oradan kaçtım...

Karmalar,ölmez,onlar ölümsüzdür,muhtemelen yarın iyileşir ve benim peşimi bırakmaz,başım baya dertte,hemde baya.

Binanın içine girdiğimde herkes,evlerinden çıkmıştı,yani bina sesle doluydu,bu beni bir nebze olsada korkum geçmişti,sesler yukarıdan geliyordu,ölü kızın olduğu kat,yukarı çıktığımda,bir annenin feryadı,bir abinin yenilmiş omuzları...gözlerimi doldu,kendimi çok kötü hissediyordum,ceset ve cesetler görmüştüm,bir karma gördüm,kaçırılmaya kalkıştım ve muhtemelen yarın benim can güvenliyim yoktu,koşarak insanların içine karıştım,kızın yüzünü çevirmişlerdi,yüzü kanlar içindeydi,bir gözü yoktu,midem bulandı,midem yoktu artık yoktu,bu gün çok kustum,şimdi sadece öğürdüm.

"Seni bu hale getiren,tanrı belasını versin,kavga etmeseydim"diye feryat ediyordu,abisine lal figandı,hiç bir şey yapmıyor,gözlerinde her şey anlatılıyordu.

Abisi bana döndü,gözlerini saf nefret bürümüştü,işaret parmağını bana çevirdi ve"Sen yaptın"dedi hiddetle,üstüme yürüdü,"Ben yapmadım"dedim,bana tokat atmaya yeltenmişti ki,eli havada kaldı ve bir güç elini çevirdi,kırılma sesi duyuldu...