Sabah gözümü açtığimda annemler dahil herkes bizi izliyordu Mutlu abim bana sıkıca sarılip kafamı göğsüne yatırmıştı annem odaya girdi yanıma geldi dün Mutlu abim büyük bir duvarı yıkmıştı artık ailemden korkmuyordum yıllarca sevgiden mahrum kalınca güzel bir şey olmadığı hissine kapılmıştım annem yatağin başina gelmiş saçlarımı okşuyordu Mutlu abimde uyanmış ayağa kalkmıştı bende ayağa kalktım annemin hizasına geldim

"Annemm" annemi kendime çekip sıkıca sarıldım sevdiğim birine sarılmak çok güzel bir şeydi ve ben bundan 17 sene mahrum kalmıştım herkese tek tek sarıldım Fırat ve kutay hariç onları uzun bir süre affetmek istemiyordum annem sırtıma pansuman yapacaktı kazağımı çikardığimda herkesin gözleri dolmuştu ama umrumda değildi artık utanmıyordum garip hissettiriyordu ama utanç değildi

Es: unutma bu sadece üvey babanın nasıl rezil bir olduğunu gösteriyor sakın korkma

İlk defa iç sesim haklıydı annem yaralarımı sarınca hemen kazağımı geri giydim beraber kahvaltı yaptık daha doğrusu ben yaptım onlar beni sorguya çekti

M(anne): Bu kadar şeye nasıl katlandın kızim benim

"Güç bilekten değil yürekten gelir annem"

boyle böyle konuştuktan sonra hava almak için dışarı çıktım ara sokağin birinde Mehmeti gördüm(Biraz isim özürlüyüm üvey babanın adı mehmetmiydi hatırlamıyom değilsede artık mehmet) istanbulda ne işi vardı ki tam çaktırmadan geri geri gidecekken seslendi

Mehmet: Evlatlık zengin aileye kapak attın vardır yaninda para versene biraz

hassss normalde yanımda para olsa verir sustururdum ama yürüyüş yaparken parayı ne yapayım

"Yok param falan hayatımdanda ailemden uzak dur sakın para falan istemeye kalkma"

çakı çıkardı üzerime doğru yürüyordu koştum ama çıkmaz sokaktı tam üzerine gelirken çakıyı elinden çekip kalbine sapladım ve yere yığildı elim cok kanıyordu korkuyordum hayır hayır hayır ben birini öldürmüş olamam katil olamam hemen Mutlu abimi aradım iki araba dolusu adamla geldi

Mutlu: siz ne yapcağinızı biliyorsunuz

ben ağlamaktan harap olmuştum hıçkırarak ağlıyordum o tarafa bakmadım Mutlu abim hemen bana sarıldı

Mutlu :şşşt geçti geçti

"Abi hapse gircem tutuklicaklar beni ben ne yaptım katil oldum ne yapıcam gelir gelmez başınızı derde soktum"

Mutlu: yok öyle birşey olmıcak karakola bile gitmen gerekmicek

"Yaptığim cezasızmı kalıcak"

elimdeki kan Mutlu abimin gömleğine de gelmişti Mehmetinkinden daha çok elim kanıyordu Mutlu abim hemen gömleğini çikardı atletle kaldı gömlegin kolunu yırtıp elime sardı

Mutlu: tamam hadi eve gidelim

Beni kucağına alıp arabaya oturttu hâlâ hıçkıra hıçkıra ağlıyordum

"Abi ben katil değilim demi ben onu öldürmeseydim o beni öldürecekti "

az ilerde arama vardı ben iyicene ağlamaya başladım abim beni sakinleştirmeye çalışıyordu cebimden kimliğimi aldı

Mutlu: sen sadece yaslan ve uyu

dedigini yaptım ama polis abim kimliğini vermesine rağmen benide uyandırdı çok korkuyordum

p(polis): bu baban degil ama sattımı seni şerefsiz

ah hatırladım babam beni ilk dövdüğunde karakola gitmiştim bu abi vardı babam üzerini örtmüştü ama bu abi sürekli gelip kontrol ederdi bir süre sonra bıraktı buraya atanmış demekki

"Yok hayır abim o benim hastanede karışmışim öz abim" bana sarıldı

P:Neden ağlıyorsun miniğim

"Evdekilerle biraz tartıştık o yüzden duygulandım biraz" sonra hemen geri arabaya bindik yola devam ettik çok gerilmiştim hatta nefes almayı unutmuştum abim kenara çekti bana biraz su içirdi biraz sakinleştim en azından zorda olsa nefes alabiliyordum eve gidince kimseye bir şey demeden odama çıktım

Es:sen katil değilsin kendini korudun

"Hayır katilim ben birini öldürdüm"

Es: yoksa o seni öldürürdü

"Ben ölsem her şey daha iyi olurdu" birini öldürdüm ölmeliyim ölmeliyim ben katilim yaşamam gerek aynamı kırdım ve bileğimi kestin ölsem kurtulustum en azından dışardan "Kan" diye bağardı biri son gördüğüm Kutayın kapımı kırışıydı.