"Bitmesi mi gerekiyor illa ki?"

Yaşadığım çaresizlik dilimden dökülen kelimelere de yansımıştı. Gururlu bir insandım, ne oluyordu şimdi böyle?

O giderse ne yapacağımı bilmiyordum.

Ne zamandan beridir onun yokluğuyla afallayacak durumdaydım? O olmadığı zamanlar ben ne yapıyordum?

Ondan önce hayatım nasıldı? Ya da gerçekten bir hayatım var mıydı?

"Yürümüyor." dedi gözlerimin içine baka baka.

Tek kelime, kalbimde sancıların filizlenmesine yetmişti. Yürümüyor diyordu, bitmeli...

"Çabalamak da mı yetmez?" dediğimde gözlerim çoktan dolmuştu.

Sustu. Sadece baktı ve ben o bakışlarının altında ezildim. Susmamı, uzatmamamı istiyordu. O hep kibardı, sözleriyle kırmayacaktı.

Omuzlarım düştüğünde yüzüme bir tebessüm aldım. "Peki." Derin bir nefes. "Kendine iyi bak o zaman."

Ben bakamam artık sana.