-MOR MENEKŞE- -1

‘Unutmayın ki yegane tek şey insan acizdir. Korkaktır. Ben acımasızlığı, cesareti her yazdığımda kendimden aldıklarımı unutmuyorum. Ben vicdanı, içimi rahatlatmak için değil, soğutmak için yazıyorum.’

-1

Karanlık izbe bir sokakta yürürken, elimdeki mor menekşelere bakıyordum. Hayatın acımasızlığı babamı, benden almıştı. Zordu fakat herkes gibi alışmaya çalışıyordum. Mezarlığın önünde durdum. Derin nefes alıp babamın yanına yol almaya başladım. Boğazım düğüm düğüm olmuştu, soğuk soğuk terliyordum. İçimdeki burukluğa rağmen gülümsedim. Onun yanına geldim.

”Ben geldim baba.”

”Sana çiçekler aldım.Eminim çok seveceksin onları yaşatacaksın.”

Babamın mezar taşını, adının yazdığı yeri okşadım. Toprağı düzenleyip menekşeleri dikmeye başladım. Suyunu döktüm. Ne çok yakışmıştı. İçimdeki burukluğun tarifi yoktu. Olamazdı.

İşimin neredeyse bittiği sırada arkamda bir adım sesi duydum. Tam arkamda. İrkildim. Bana doğru geliyordu. Bu adımların resmen kokusu vardı. Acı kokuyordu. Soğuk kokuyordu. Hemen arkamı döndüm. Mezar taşına bakıyordu. Kilitlenmişti sanki.

”Neden buradasın?” Donduğumu hissettim. Bu soruyu benim sormam gerekiyordu asıl.

”Siz kimsiniz? Neden buradasınız?”

”Baban değil mi?” Hayır hayır hayır. Bilmemesi gerekiyordu. Kimdi bu!

”Ne saçmalıyorsunuz? Kayıp mı yaşadınız? Lütfen başka yerde yaşayın acınızı.” İşte ben buydum. Acımasız belki gaddar. Beni buna zorlamışlardı.

”Hak etmeyen birisinin arkasından yasını tutmak, mezarına gelmek acı verici olmalı. Anlıyorum.” Kafamdan vücuduma kadar zonkladığını hissettim sinirin. Her kimse bir şeyler biliyordu ve altı boş değildi. Saçıma gizlediğim toka özellikli bıçağı çevik hareketle çıkarıp onun karşısına geçtim.

”Kimsin?”

Gülümsedi. Buruk bir şekilde. Sanki bir şeyler onu rahatsız etmişti.

“Yine mi karşımda duracaksın bal? Yine mi?” Ne diyordu bu adam? Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü.

Bal .

Bal.

Bal.

Bal.

Neyi bu tanıdıklık hissi? Meydi vücudumu saran ateş?

“Yeter bu kadar. Sende defol git.”

Yanından geçip gittim.

”Görüyor musun babası? Yine karşımda durdu. Ve yine gitti.”

Kimdi bu adam? Hatıralarımda beni zorlayan şeyler vardı. Hızla uzaklaştım oradan. Uzun bir süre kendime gelemeyecektim. Ben kimsenin yanımda duramazdım ki zaten. Kimse beni yanına layık bulmazdı. Ben kimsesizliğime baş koymuştum. Ben zarardım. Yasaklı elmaydım. Bal değil...

Karanlığı renklendirmek istersin. Bazen o karanlık hiç yüzünü göstermez.

-1