Gözlerimi açtığımda beyaz ısıklar her yeri kaplıyordu gözlerim kamasmıstı. okadar beyazdı ki ışıklar, gözlerim yaşardı.

Yataktan doğrulmaya çalışırken kolumda bir acı hissettim. Serum vardı. Tabi ya hastanedeydim. Buraya nasıl ve neden gelmiştim hiç birşey hatırlamı- yorum.

Bileğindeki bilekliği çevirdim.

"Hasta: Han jisung

Görevli bakıcısı: Lee Minho"

Vay! Demek adım Jisung.. Okumak, nefes almak ve yemek yemek dışında herşeyi unutmuştum. Etrafta göz gezdirdim. Yanımdaki komidinin üzerinde bir dosya gördüm. İncelediğimde daha ayrıntılı öğrendim.

Dağ yürüyüşünde iken sanırım ayağım takılmış ve dağdan yuvarlanıp kafamı vurmuştum.

10 dakika geçti. Hasta bakıcısı içeri girdi.

"Demek uyandın Jisung! Ailen 4 yıldır bu anı bekliyor. Sen benim bu 4 yıl içinde en iyi arkadaşım ve dert ortağım oldun mükemmel bir dinleyiciydin" dedi ve göz kırptı. Kapıya doğru ilerledi. Kapının önüne geldiğinde "Aileni çağrıcam hemen geliyorum"

"Hey bay Lee!"

Dediğimde durdu. "Buyur jisung?"

"Ben geçmişime dair hiç birşey hatırlamıyorum" dediğimde durdu.

"Nasıl hatırlamıyorsun"

"Hiç birşey hatırlamıyorum. Onların kim olduğunu, arkadaşlarımı, ilişkim var mı? Yok mu? Hiç birini. "

Geri yanıma doğru ilerledi. Bir anda sanki yapmayı unuttuğu birşey varmıscasına durdu aklında sanki ampül yanmış gibi oldu. Yanımdaki sandalyeye oturdu ve ufak bi muayene yaptı.

Birşey hissetmiyordum. Anlamayan gözlerle ona baktım ve bana korkuyormuş gibi baktı, konuşmaya başladı.

"Jisung?"

"Efendim"

"birşey hissetmiyor musun?"

"Ne hissetmem lazım ki?"

"Ah ne güzel hafıza kaybı yetmezmiş gibi bacaklarında ki acıyıda hissetmiyorsun."

Dediğinde bacakalarıma baktım. Büyük morluklar vardı. Doktorun batırdığı bir kaç iğne izi kanamaya başlamıştı.

Panikledim ve ayağı kalkmaya yeltendim. Ama ayakalrım buna izin vermedi. Bacaklarımı hareket ettiremiyordum.

"Hey, hey, hey, hey sakin ol lütfen sana yardım etmeye çalışıcam"

"LÜTFEN DOKTOR LÜTFEN BANA BİR ÇARE BUL YÜRÜMEK İSTİYORUM"

Diye bağırıyordum. Yerimde duramıyordum. Bay Lee yanıma yaklaşarak beni sakinleştirmeye denedi. Biraz sakinleşmeyi başarmıştım ama sesimi duyan diğer doktorlar daha yeni geliyorlardı.

Sakin miyim değil miyim diye bakmadan beni bayıltmış olmaları gerek ki deja vu yaşarmışcasına tekrar aynı odada aynı şekilde aynı ışıkla uyandım.

Bu sefer tek fark odada sadece bay Lee değil 2-3 doktor daha vardı.