Biliyor musun Elfida masal olsaydık, çocuklar dinlerken ağlardı.

Seni düşlerken bir rakı sofrası açsam

Kaldırdığım ilk bardak şerefine değil de; sana olsa

Sonra hasretine

Daha sonra gülüşüne

Hayaline

Yaşamaya

Gülmeye

En son bir nebze umuda...

Sahi imkanıza niye umut bağlanılır.

Ayık veya sarhoş umuda bağlanmak.

Seninle olacak umuda bağlanmak zaten ayıkken olacak iş değil.

Ama ışık saçan bir aldebaran yıldızı gibi umuda bağlanmak.

Tüm imkânsızlıklara rağmen aldebaran yıldızı gibi savaşçı.

Kafam güzel ya;

Sen sirus olursun bende senin için savaşan aldebaran.

Elimde rakı bardağı sensizliğe kaldırıyorum ve kafam da milyon senli masallar.

İmkânsızlığımızın yanına imkansızlık ekleyip baş melek Michael yıldızı oluyorum.

Ben aldebaran sen ise sirus; yanında cüce yıldızlar. Parlaklığın ile fark edilmeyen takım yıldızları. Peşini asla bırakmayan ama fark edilmeyen.

Tıpkı ailen ve onlara olan bağların gibi.

Ellerimi uzatıyorum beni gör diye parlıyorum.

Tabi sen daha parlaksın.

Görüyor

Biliyor

Ama gelemiyorsun.

Tıpkı elimi uzattığım da gelemediğin gibi...

Elim de rakı bardağı.

Kafam güzel

Sanki her şey olur gibi?

Sana kavuşabilecekmişim gibi?

Sen sirus ben aldebaran.

Ben Marcus sen Zeynep