Fatıma Kübra başını kaldırıp eşine baktı. Yüzüne doğru uçuşan beyaz tülbentini düzeltti. Elindeki defteri kapatıp ona özel çantasına koydu.

- İyi misin? Neden bu soğukta bahçede yazıyorsun? Merdivenler de soğuk, hasta eder Allah korusun.

- Haklısın Ali Hamza. Düşüncesizlik ettim özür dilerim.

Eşindeki hüznü adlandıramıyordu genç adam. Defterine yazdıklarını da çok merak ediyordu lakin asla gizlice okumazdı. Eşi müsaade ettiği sürece okurdu okuması gerekenleri. Bu sebeple Fatıma Kübra defterlerini gizli yerlere koyma gereği hiç duymazdı.

- Güneşin doğduğunu görünce biraz bunaldım hava almak istedim. Meraklandırdım seni hakkını helal et. Namaz için kerahat vaktinin geçmesini bekledim. Bugün ikimiz de kalkamadık. Allah affetsin...

Ali Hamza gözleri dolu dolu bir şekilde başını sallayarak onayladı sözlerini. Sonra sevdiceğinin elinden tutup kalkmasına yardım etti.

- Senin suçun yok. Sen gebesin. Bugün yarın doğum olacak hayırlısıyla. Kalkması gereken bendim. Tamam bugün izinliyim ama evde illaki namaz kılacağım. O yüzden camiye gitmemek olmaz. Ama uyku hali işte. Tüm planları bozuyor. Ah ah! Cemaat beklemiştir kesin. Bakalım öğle namazında neler diyecekler.

Fatıma Kübra buruk bir tebessüm ederek içeriye girdi. Ali Hamza bu sessizliğinden korkmaya başlamış, herhalde gebeliktendir diyerek teselli etmişti kendisini.

- Ben sabah namazımı eda ettikten sonra camiye uğrayayım olur mu güzel eşim? Bir bakayım gelen gidene.

- Olur sen git. Merak etme beni. Bir şey olursa ararım seni.

Ali Hamza namazını kılıp caminin yolunu tuttu. Eşini yolcu ettikten sonra kapıyı kapatan Fatıma Kübra'nın gözlerinden yaşlar süzüldü. Evin küçük mescidine geçip mindere oturdu. Normalde ilim için adım attığı mescidine şimdi sadece düşünmek için girmişti. Başını duvara yasladı. Gözlerini tavana dikti. Öylece kalakaldı.