Hastaneye vardıklarında Ali Hamza içeriye koşup, "Yardım edin! Sedye getirin ne olur!" seslendi yüksek sesle.

Sağlık ekibi koşarak gelip Fatıma Kübra'yı sedyeye yatırdı.

-Ali Hamza! Şalım!

Ali Hamza derhal arabaya koşup eşinin şalını aldı. Hızla yetişip üzerini örttü.

"Buna gerek yok." Diyen hemşire hanıma Kübra: "Var!" dedi zoraki çıkan bir ses tonuyla. Derin derin nefes alıp verdikten sonra: "Edep için gerek var!" diye de ekledi.

Doğumhane katına inecek olan asansöre binmek üzereyken eşine bakmak için kalkmaya çalıştı uzandığı sedyeden. Kendisini göremeyince gözlerinden yaşlar süzüldü. Başını yeniden yasladı yaşlarıyla ıslanan sedyeye.

- Fatıma Kübra'm!

- Ali Hamza!

Yanına gelip ellerinden tuttu. İçine akan yaşları bastırmaya çalıştı gözlerine bakarken.

- Rabbimin izniyle sağlıkla çıkacaksınız ikinizde. Ailemiz büyüyecek birazdan inşaAllah.

-Ali Hamza!

-Canım!

-Hakkını helal et. Her şey için... Seni çok sevdim. Belki gitmek vardır dönmek yoktur. Eğer bana bir şey olursa... Emanetimize Allah'ın izniyle sahip çık olur mu?

Ali Hamza kendisini tutamayıp ağlamaya başladı. Eşini kaybetme ihtimali bile yakmıştı yüreğini.

- Lütfen böyle söyleme Fatımam... Evet ölüm bizim için ama sen yine de şuan dillendirme böyle. Acıtma senin olan kalbimi... Hakkım varsa da sonuna kadar helal olsun... Asıl sen helal et... Kahrını çektin bu adamın...

Fatıma'nın nefes alışverişleri hızlanmaya başlamıştı. Daha fazla konuşamadan elini sallayarak vedalaştı. Asansöre bindirildikten sonra doğum haneye alındı.

Ali Hamza perişandı. Bir kızı olacaktı ancak mutluluğunu dahi yaşayamıyordu. Bekleme salonuna geçip oturdu. Kalktı. Yürüdü. Tekrar oturdu. Kalktı. Pencereye dayadı alnını. Yeniden oturdu. Yeniden kalktı ve bu sürekli böyle devam etti. Geçmiyordu zaman. Gelmiyordu haber kimseden...