8. Bölüm - Bitti

Müberra Tesnim artık ailenin bir parçasıydı. Günden güne birbirlerine alışıyor zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorlardı. Fatıma Kübra, ara ara hüzünlü haline dönse de kızının ihtiyaçları için elinden gelenin fazlasını yapıyordu.

Bol bol anne sütü alması için hüznünü bir kenara bırakıyor emmesinden alıkoymuyordu. Annelikti bunun adı. Her vicdan sahibi annenin yaptığı gibi.

- Kahvaltı hazır!

Kızı uyanacak diye endişe edip eliyle sus işareti yapan Fatıma, fısıldayarak uyarmaya çalıştı Hamza'yı.

- Yeni uyudu kızımız. Biraz sessiz olur musun Ali Hamza?

- Acemiliğime ver. Alışmak biraz zaman alacak bu duruma. Sesim de gür. İşimiz var benimle.

Fatıma Kübra tebessüm ederek sessizce yataktan kalktı. Odanın kapısını yarım bırakarak kahvaltı sofrasının olduğu odaya geçti.

Kahvaltı sofrasında tekrar yüzü düşüp iştahı kesildi. Hanımının eski haline kavuşabilmeyi umut ettikçe aniden gelen bu halleri yeniden başına yıkıyordu dünyasını. Elindeki çatalı tepsiye bırakıp yüzüne baktı. Derin bir acı okunuyordu. Nasıl soracağını düşündükten sonra o zor girişi yaptı.

- İştahın mı yok gülüm?

Başını daldığı yerden kaldırıp eşine baktı. Gözlerinden süzülmeyi bekleyen yaşlara engel oldu.

- Yorgunluktan olsa gerek.

- Gerçekten canım çok yanıyor sen anlatmadıkça. Bak Elhamdulillah sen de kızımız da sağlıklısınız. Ben hayattayım. Başımızda bir çatı, kalbimiz de iman var. Bu halin neden sevdiceğim, iki gözümün çiçeği? Söyle artık.

Fatıma Kübra sofradan kalkıp "Sana afiyet olsun" deyince yüreğini yangın yerine çevirdi dağ gibi adamın. Oysa sofrayı terk etmek en nefret ettiği hareketlerden biriydi. Şimdi o hareketi ilk kez gerçekleştirmişti. Ali Hamza dayanamayıp sessizce ağladı. En sevmediği hareketi yapacak kadar ne yaşıyordu hanımı bilemiyordu. İşte bu onu kahrediyordu.

Tepsiyi mutfağa götürüp sofra bezini silkeledi. Kahvaltılıkları dolaba yerleştirip salona geçti. Eşine bu defa istemeden de olsa kırılmıştı. Nedenini bilmediği bir nefreti hak etmediğini düşünüyordu. Kendisiyle alakalı bir kinin ortaya çıktığını düşünmeye başlıyordu yavaş yavaş. Ali Hamza artık bu yuva için inancını kaybediyordu.