Uyumak için yatağa gittiğimde tanıdık bir ses adımı çağırdı. "Canan!" korkuyla arkamı döndüm. Babam öldüğünden beri bu ses hep bana sesleniyordu. Sanki sesin sahibi babama benziyordu. Ölen babamın sesini duyuyordum. Kimse bana inanmıyordu. Annem bile!

Kaç defa doktora gittik, hocalara gittik. Kimse bana inanmadı. Psikolojik olabileceğini söylediler ve bu durumla ilgilenmesi için tanıdık bir psikolog tavsiye ettiler hepsi bu kadar ama benim duyduklarım bir yanılma, bir rüya değildi. Bana inan sadece hocalar olmuştu. Bize büyü yapıldığını, evimizin sihirlendiğini söylenmişti olmasına rağmen annem inanmadı. Hemen beni de alıp oradan ayrıldı. Ama ben o adama inanıyordum. Bu evde gerçekten de tuhaf şeyler dönüyordu. Yine bugün... "Canan!" diye seslendi birisi.

Adımı duyunca irkildim.

Korkuyla bağırıp koridora koştum. "Baba?" Annem her gün yaşadığı bu rutine yıpranan siniriyle yerinden doğrularak yanıma geldi.

"Canan yeter artık.." diyerek uzun bir nutuk çekti. "Kızım biliyorum gene aynı şeyleri söyleyeceksin bıktım usandım. Lütfen sadece git ve dinlen."

"Anne! Babam..." dememe kalmadan lafımı kesti.

"Ah yeter ama! Baban öldü kızım anlıyorsun dimi." ağlayarak "Beni ne kadar üzdüğünü anlamıyor musun?" yerime doğru giderken anneme son kez baktım. Yatağa dönüp yorganı üzerime çektim. Biraz sonra evdeki tüm sesler kesiliverdi. Ortalık korkunç bir sessizliğe büründü. Kalbim deli gibi atarken her an şu kapı gıcırdayarak kapanacak kapının arkasından müthiş bir varlık üzerime doğru gelecek diye korkuyla bekliyordum. Kafamda kurduğum senaryoyla yorganın altına saklandım. Sanki beni çok koruyabilirmiş gibi!

Belki de annem haklıydı. Paranoyak olmuştum. Psikolog doğru söylüyor olabilirdi. Her sesi, her dokunuşu kötülüğe yormamak gerekirdi. Bunların hepsi zihnim bana bir oyunuydu. Babam ölmüştü ve ben onun sesini falan duymuyordum! Kendi kendimi telkin edince yorganı açtım. Hayır yani babamın ruhu gelmese bile havasızlıktan ölecektim.

Tam kendimi yatıştırdım derken birden kapı gıcırdayarak kapanıverdi. Korkularımla yine başbaşa kaldım. Hayal ettiğim şey gerçekleşiyor muydu yoksa rüya mı görüyordum. Yanımda uyuyan annemi dürterek uyandırdım. "Anne kapı..."

Yarı gözü açık bir vaziyette bana bakıp yine arkasını döndü. Uykulu bir sesle "Pencereyi açmıştım Canan rüzgar vuruyor korkma!" Kapı sert bir şekilde kapanınca irkildim. Annem benim korktuğumu anlamış olacak ki yorganı iteleyip yataktan doğuldu. "Ne oldu yine? Kızım..." demesine odanın köşesinde dikilen siyah karartıya baktım.

"Canan, baban burada!"