Pencereyi açık unuttuğunu hatırlayınca kalkıp pencereyi kapattı. Tekrar odasına dönüp işine devam etti ama bu sefer telefona bakarken birinin onu izlediği hissine kapılıvermişt. Karanlık odaya çevirdi başını. Telefonu yatağa koyup kalktı, lambayı açtı. Küçük kardeşine seslenerek uyanık olup olmadığını kontrol etti. "Can sen misin?" Az sonra Kardeşi elindeki oyuncak ayıya sımsıkı sarılmış bir vaziyette kapının orada belirince rahatlamıştı.

"Abla bu akşam seninle uyuyabilir miyim?" dedi küçük Can.

"Neden kendi odanda uyumuyorsun?"

"Korkuyorum!" Elindeki oyuncak ayıyı göstererek "Kuku da gelebilir mi abla?" diyince bu küçük sevimlilik abidesi kardeşine kollarını açıp ona doğru gitti. Can'ı kucağına aldı ve yatağını açtı.

Nihayet emniyete çıkan çocuk, ablasına sarılarak uyuyor, ablası ise hâlâ telefonda birisiyle mesajlaşıyordu. Her şey yolundaydı. Bir aralık kardeşinin ona sarıldığını hissetti. Telefon ışığını Can'ın koluna tutmak istedi ama başını kaldırıp baktığında oyuncak ayının ona sarıldığını, gülümsediğini görünce dehşetle bu sevimli oyuncağın gece vakti ne kadar korkunç bir şeye dönüştüğü fark etmiş ve bu ayıcığın geç saatlerde pırdadığını birçok kez görmüştü.