(Ali Karayaman)

Soğuk gece rüzgarı,silahın namlusunu buz gibi yaparken,nefesimi tutarak ilerledim. Karanlığın içinde gizlenmiş tehlikeleri düşündükçe omuzlarımdaki yüz dahada ağırlaştı. Bir adım daha attım;önümde ne olduğunu bilmeden. Savaş,sadece düşmanla değil,aynı zamanda kendi korkularımla yapılıyordu... Binbaşı olsam bile...

(Aslı Baharvadi)

Acil servis bir an için sessizdi ama bu sessizlik bir fırtınadan önceki durgunluk gibiydi.

Gözlerimi saate dikmiş şekilde yorgunlukla birlikte saatin kaç olduğunu anlamlandırmaya çalıştım. Saat gece yarısını çoktan geçmişti ve yorgunluk bedenime yerleşmişti. Ama henüz pes edemezdim... Bugünde insanlara yardım edebilmek için burada olmam gerekti...

Koca bir damacana kahveyi bitirmiştim ama gözlerimden yorgunluğun uykusu fışkırıyordu. Yine elimde bir kahve bardağı vardı en fazla uyuduğum saat hatta dakika 10 dakikayı geçmedi...

Asistan yanıma geldiğinde nefes nefeseydi

"Doktor hanım askeri araç hastaneye yaklaşıyor yaralılar varmış"

Benmi hanisilasyon görüyordum,duyuyordum yoksa asistan bana şakamı yapıyordu! Şırnak devlet hastanesinde büyük olay;askeriye aracı hastaneye istikamet ediyor!.

Hemen gittik acil girişine kapı aniden açıldığında gözlerimi yerden kaldırıp oraya,içeri giren adama baktım. Asker üniforması ay allahım kalbim pır pır! Yüzünde yorgunluk ama sertlik vardı... O an bu adamın savaş alanından değil bir başka dünyadan geldiğini düşündğm çünkü kapalı yüzünden bile karizma fışkırıyordu. Ama onu bunu boşverip yarasına odaklandım zira yaralı bir askerin gururu bir Doktor'un şefkatiyle karşılaşacaktı....