Merhaba kaldığımız yerden devam edelim.💗❤💗❤🔥

Konaklarına babası ve kayınpederide gelmiş tam olmuştu, içindeki huzursuzluk dün geceden kalmaydı. Yastığa gömülü sessizlik içinde, Davut'un kaba sözleri kulaklarında yankılanıyordu. Davut’un umursamazlığı, onu sürekli küçümseyen bakışları ve kontrol etmeye çalışan tavırları her geçen gün daha da dayanılmaz hale gelmişti. Bahçe kapısından içeri girerken, içinde biriken öfkeyle savaşıyordu. Davut, ona sabah erkenden pazara yollamıştı. Babalarımıza Kebap almak gibi basit bir iş için bile onu dışarı yollarken sanki Elif’in varlığını küçümsüyordu.

“Bir işe yaradığını da görelim,” demişti Davut. Her kelimesi bir tokat gibiydi. Elif’in içindeki isyan, her geçen an daha da büyüyordu. Kendi hayatı üzerinde hiçbir kontrolü yoktu; ailesi, Davut, herkes onu köşeye sıkıştırıyordu. Kapıdan çıkmadan önce Davut’un ona fırlattığı küçümseyici bakışlar ve ardından gelen “Sakın unutma, bizi bekletme,” emri, Elif’in sinirlerini iyice germişti.

Pazara doğru yürürken, hava serin ama aydınlıktı. İnsanlar, alışveriş yapmak için sabahın 9'u gibi saatlerinden pazara akın etmişti. Elif kalabalıkta ilerlerken, zihni Davut’la yaşadığı tartışmalara takılıp kalmıştı. İçinde her şey bir karmaşa halindeydi. Kendi hayatına sahip çıkmaya çalışırken, karşılaştığı duvarlar onu her seferinde geri itiyordu.

Kafası bu düşüncelerle doluyken, kebapçı tezgahına doğru yöneldi. Ancak tamamen dalgındı ve o anda birisiyle çarpıştığını fark etmedi. Beklenmedik bir şekilde, önündeki adamla sertçe çarpıştığında dengesini bulmaya çalıştı ama çok geç kalmıştı. Yere düşmekten son anda kurtuldu.

Çarptığı genç adam, ona alaycı bir bakışla gülümsedi.

"Dalgın yürüyen sadece sen değilsin sanırım," dedi adam. Gözlerinde hafif bir kıvrım vardı, sanki az önce yaşanan durum onu eğlendirmişti.

Elif, kaşlarını çatarak ona baktı. "Belki de önüme baksam iyi olurdu," diye mırıldandı, sesi soğuktu ama içinde bir kıvılcım hissetti.

Adam bir adım geri çekilerek onu süzdü. "Kebap mı alıyorsun? Bu kadar sinirliysen, ya açsın ya da yanındaki insanlar seni deli ediyor."

Elif, bu imalı sözlere karşı daha fazla dayanamadı. "Sen insan sarrafı mısın? Hem kebap almamın kime ne faydası var?"

Adamın gülümsemesi genişledi. "Ah, işte bu! Demek gerçekten bir şeyler seni rahatsız ediyor. Benim adım Fatih, senin kim olduğunu bilmiyorum ama bakışlarından, bu kebap işinin pek iç açıcı olmadığını anlıyorum."

Elif, istemsizce gözlerini kaçırdı. Bu adamın bu kadar rahat ve kendine güvenli olması, onu huzursuz etmişti. Ama bir yandan da meraklanıyordu. "İlgileniyor musun? Kim olduğum ya da neden bu kadar sinirli olduğum senin için bu kadar önemli mi?"

Fatih omuzlarını silkerek hafif bir kahkaha attı. "Bazen birini tanımadan anlamak daha kolaydır. Böyle Urfa'da insanlara böyle mi davranıyorlar? Neyse zamanım olsa Seni alıpta götürüp, İstanbul'a Fatih kimdir diye gösterirdim. Belki de bu sinirini orada unutursun."

Elif, bu beklenmedik teklifle afalladı. İçinden bir an "Tamam" demek geldi. Her şeyden herkesten kaçıp uzaklaşmak istedi. Ama bu teklifi kabul etmenin sonuçlarını düşünerek duraksadı. Fatih'in alaycı bakışları altında, sessiz kaldı. Kaçmaya çalıştığı bu dünyadan bir anlık bir çıkış fırsatıydı ama yapamayacağını biliyordu.

Fatih, Elif’in tereddüdünü fark etti ama üzerine gitmedi. Hafifçe başını sallayıp, "Tamam olmaz anladım," diyerek ona göz kırptı ve kebapçının kalabalığına doğru ilerledi.

Elif, onu izlerken, bir an için bu yabancı adamın sunduğu kaçışı düşünmeden edemedi. Ama o anda buna cesareti yoktu. Fatih, kebapçının tezgahına yaklaşırken, Elif göz ucuyla ona baktı. Tam o sırada, Fatih de geriye dönüp Elif’e bir kez daha baktı. Göz göze geldiklerinde, ikisinin de dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi.

Elif, derin bir nefes aldı ve yürümeye devam etti. Ama o an ne yapacağını bilmiyordu. Fatih’in ona sunduğu bu küçük kaçış, kafasında yankılanmaya devam ederken, o da kebapçıdan ayrıldı.