Özür dilerim bölüm gecikti ama 3 bölümle geldim.😉

Elif, babasının odasının önünde durup derin bir nefes aldı. Kararını çoktan vermişti ama bunu babasına söylemek hiç kolay olmayacaktı. Yine de, ne olursa olsun hayatını kendi elleriyle şekillendirmek zorundaydı. Kendi hayatını yaşamak istiyor, kendisini seven biri ile evlenmek istiyordu. Kapıyı yavaşça çaldı.

Halit Bey içerden sert bir sesle cevap verdi: “Gel, Elif.”

Elif, odanın kapısını aralayıp içeri girdi. Babası masasında oturmuş bir şeyler okuyordu, onu görünce gözlüklerini çıkarıp yüzüne baktı. “Ne oldu? Annen ya da teyzen mi bir şey söyledi?”

Elif, babasının karşısına geçip derin bir nefes aldı. Gözlerini babasının keskin bakışlarından kaçırmadan konuşmaya başladı: “Baba, ben Davut’la evlenmek istemiyorum. Yaa aramızda 18 yaş fark var. Ben 20 yaşındayım o 38 yaşında.”

Halit Bey’in yüzü aniden asıldı. Önündeki kağıtları bir kenara koyup, sandalyesini sertçe geriye yasladı. Kaşlarını çatmış bir şekilde Elif'e baktı, sesi soğuk ve keskin çıkıyordu: “Ne dedin?”

Elif, sesi titremeden devam etmeye çalıştı: “Davut’la evlenmek istemiyorum. Onunla mutlu olamam. Bu evliliği yaparsam ikimiz de mutsuz oluruz.”

Halit Bey ayağa kalktı ve Elif’in karşısına dikildi. Yüzündeki öfke belirginleşmişti, ellerini arkasında bağlayarak kızına yaklaştı. “Senin ne istediğinin bir önemi yok, Elif! Bu evlilik ailemizin onuru için önemli. Sen mantıklı kararlar alamıyorsun artık, kendi isteklerine göre hareket edemezsin.”

Elif, babasının bu sert tepkisi karşısında irkildi ama yine de geri adım atmadı. “Baba, ben bu evliliği yaparsam kendimi mahvederim. Hayatım boyunca mutsuz olacağım. Lütfen bunu anlayın.”

Halit Bey, sinirle başını salladı. “Bana bu saçma lafları söyleme, Elif! Davut düzgün bir adam, seni de çok iyi tanıyor. Hem sen kim oluyorsun da bana karşı çıkıyorsun? Bu konu kapandı!”

Elif, babasının kararlılığına karşı boyun eğmemek için çabaladı ama onun öfkesi büyüdükçe içindeki korku da artıyordu. “Baba, sadece bir şans istiyorum. Kendi hayatımı kendim belirlemek istiyorum.”

Halit Bey, Elif’in sözlerine aldırmadan yürüdü ve sert bir sesle konuştu: “Senin kararın falan yok, Elif! Bu evlilik olacak! Aksi takdirde...”

Bir an duraksadı, bakışları sertleşti, sonra sakin ama tehditkar bir tonda devam etti: “Bu inatla devam edersen, seni o eve kapatırım. Odandan çıkamazsın. Zeynep gibi kendi başına hareket edebileceğini mi sandın? İstediğin gibi dışarı çıkmak, gezip tozmak yok. Bundan sonra yalnızca benim izin verdiğim şeyleri yapacaksın.”

Elif’in içi titredi, ama gözlerinden yaşlar akmasına engel oldu. Babasının sözleri, onu bir kıskaç gibi sarmıştı. “Baba, lütfen...”

Halit Bey, elini kaldırarak Elif’i susturdu. “Bu konu burada kapandı. Yarın Davut’un ailesiyle tekrar görüşeceğiz ve bu evlilik olacak. Eğer bir daha bu konuda itiraz edersen, cezanı fazlasıyla çekersin.”

Elif, boğazındaki düğümü yutkunarak geri çekildi. Babasının sert bakışları arasında bir şey söyleyemedi. Odayı yavaşça terk ederken, arkasında kalan babasının öfkesi tüm ruhunu ağırlaştırmıştı. Elif’in dünyası, bir kez daha babasının kontrolü altına girmişti ve bu sefer, kaçabileceği bir yol yok gibiydi.

Yatağına döndüğünde, odasının penceresinden dışarıya baktı. Gözlerinden süzülen yaşlarla, kaderine boyun eğmiş gibi hissetti.