Cem'den

Ofise girdiğimde, Aslı'nın masası başında yoğun bir şekilde çalıştığını gördüm. Aramızda yaşananların ardından, birbirimize nasıl davranacağımızı bilemiyorduk. O günkü tartışma, aramızdaki gerilimi daha da artırmıştı ama aynı zamanda bir şeyler de değiştirmişti. İçimde tuhaf bir heyecan vardı.

"Günaydın," dedim, sesim biraz titriyordu. O da başını kaldırdı ve bana baktı. Gözlerindeki o soğuk ifade yerine, bir anlık şaşkınlık vardı. Sonra tekrar işine döndü.

Toplantı boyunca, aramızda gergin bir sessizlik hakimdi. Her sözcük, sanki bir mayın tarlasında yürümek gibiydi. Bir yanlış anlaşılma, her şeyi mahvedebilirdi. Ama işimize odaklanmak zorundaydık.

Öğleden sonra, yeni bir projeye başlamak zorunda kaldık. Beraberce bir kafeye gittik. Kafe, gürültülü şehir hayatından uzak, huzurlu bir köşeydi. Masaya oturduk ve çalışmaya başladık. Başlarda, aramızda yine bir mesafe vardı. Ama yavaş yavaş bu mesafe kapanmaya başladı. Birlikte çalışmak, aramızdaki buzları eritmeye yardımcı oluyordu.

Aslı'nın işine olan bağlılığı ve detaylara verdiği önem beni şaşırtıyordu. O, bir makine gibi çalışıyordu. Her şeyi planlıyor, her şeyi kontrol ediyordu. Ben ise daha çok duygularımla hareket eden biriydim. Ama birbirimizi tamamladığımızı hissediyordum.

Bir ara, göz göze geldik. O an, aramızda geçenleri hatırladım. Dudaklarımızın birleştiği o anı... Yüzü kızardı ve hemen gözlerini kaçırdı. Ben de aynı şekilde utanmıştım. Ama içimde bir kıvılcım daha da büyüyordu.

"Bu belgeyi şu şekilde düzenlemeyi düşünüyorum," dedi, sesinde hafif bir titremeyle. "Sen ne dersin?"

"Bence çok iyi bir fikir," dedim. "Ama buraya şu bilgiyi ekleyebiliriz..." diye ekledim.

Birlikte çalışırken, aramızdaki bağ güçleniyor gibiydi. Artık sadece iş arkadaşları değildik. Aynı zamanda, birbirlerini anlayan, birbirlerine güvenen iki insan olmuştuk.

Kafe çıkışında, yanına yaklaştım. "Aslı, bugün gerçekten iyi bir iş çıkardık. Seninle çalışmak çok keyifliydi," dedim.

O da bana gülümsedi. "Ben de öyle düşünüyorum," dedi. "Birlikte daha iyi işler başarabiliriz."

O an, hayatımın en güzel anlarından biriydi. Belki de aşk dediğimiz şey buydu. İki farklı dünyadan gelen iki insanın, birbirlerini bulması ve birlikte bir şeyler inşa etmesi.

Gelecek hakkında hiçbir fikrim yoktu. Ama o an, sadece o anı yaşamak istiyordum. Aslı'yla birlikteyken, kendimi güvende hissediyordum. Ve bu duygu, benim için her şeyden önemliydi.