-İyileşemeyeceğim kızım . Benim gitmek değilde ardımda bıraktıklarım yani sen zoruma gidiyorsun . Bensiz ne yaparsın diye düşünüyor ağlıyorum geceleri .

-Nereye gideceksin ki .. Bende seninle gelirim .

Annem gözlerinde ki yaşları silerek

-Biraz uyuyacağım kızım sende Ayşe teyzene gidip yemeğini ye biraz da televizyon izleyip gelirsin geri olur mu ?

Televizyon kelimesiniz duyunca yüzümde güller açmış koşarak yukarı çıkmıştım . Çocuk aklımla annemin bu hüznünü pek anlamlandıramasam da şimdi düşünüyorum da kanser hastası olup öleceğini bilmek ardında 6 yaşında yavrunu bırakacak olmanın üzüntüsünü yaşamak ah annem …

Ayşe teyzeye gidip yemeğim yedikten sonra birazda televizyon izledikten sonra evimize indim annem hala uyuyordu getirdiğim yemeği mutfak tezgahına koyup annemin yanına sokuldum .

Sabah güneşinin yüzüme vurması ile kalktım içeriye miss gibi bir koku geliyordu . Yataktan inerek lavaboda elimi yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa geçtim annem kalkmış kahvaltı hazırlıyordu mutluluktan havalara uçmuştum adeta koşarak arkasından sarıldım

-Canım anneciğim iyi oldun sen bak ben sana demiştim iyi olacaksın diye

-Evet kızım iyi oldum

Diyerek gülümsedi bana . O gün uzun zaman sonra ilk defa annemin inleme sesleri olmadan uyanmış hatta üstüne birde onun mutfağa girip kahvaltı yaptığını görmüştüm . Birlikte mutlu bir şekilde kahvaltımızı yaptık. Kahvaltıdan sonra oynamak için kapının önüne çıktım . O esnada annemde pencere önüne oturmuş beni izliyordu . Ayşe teyze balkondan bana seslendi

-Elif kızım annen nasıl oldu ?

-İyi Ayşe teyze hemde çok iyi bana yemek bile hazırladı biliyor musun hemde omlet . Bak pencere de beni izliyor .

Ayşe teyze birazdan aşağı indi bende onunla birlikte eve girdim ona annem hakkında söylediklerim tasdik ettirmek istiyordum . Birlikte içer girdiğimizde annem pencere önünde ki sedirde oturmuş dışarıya bakınıyordu . Benim içeri girdiğimi görmesine rağmen kalkmamıştı yerinden. Üstelik Ayşe teyzede gelmişti benimle birlikte .

-Asuman kızım nasılsın ?

 -..

-Asuman ?

Annemin kendisine cevap vermediğini gören Ayşe teyze annemin kollarından tutup silkeleyince annem sedire yüzüstü düştü . Ayşe teyze telaşla bana dönerek

-Elif çık dışarı kızım Hüseyin amcan sana çikolata alacaktı kapıda bekle onu. Annenin ağrısı var sanırım iğne yapacağım ben ona