Hiçbir şey göründüğü gibi değildi. Sadece biz kördük! Körler kasabasında gördüklerimizi görmemek için çırpınıyorduk.

*********

Buz gibi keskin soğuk, kırbaç gibi yüzüme çarpıyordu. Ağaçların hışırtıları gecenin sessizliğini tamamen bozmuştu. Dökülen yapraklar görüşümü bir hayli etkilerken yaşamaktan vazgeçmeyecektim. Bir ışık arıyordum. Ne ay'dan hayır vardı, ne binlerce gökyüzüne yerleşmiş yıldızlardan.

Her adımda çatırdayan kurumuş yaprakları görmemek, ağzını açan bir timsaha son hızla koşup, bilmeden ölmekle eş değerdi. Bu muydu bana layık gördükleri hayat! Kabul etmiyordum.

Yaşadıklarım mantıklı mıydı? Bilakis, mantık hatalarıyla dolu evrende nokta kadar değerli sorularla doluydum. Gözlerim karanlığa alışması gerekirken, inen perde de neyin nesiydi? Karanlık mıydı göreceğim tek renk. Oysa rengarenk bilirdim etrafımdaki renkleri.

Hiç birinin anlamı yoktu. Karanlık ormanda gölgemle koşmaya ara verip nefes aldım. Beynim bazı yanlışları belki de anlamlandırmıştı. Ellerimi dahi göremediğim karanlıkta, yanımda duran gölgeyi görüyordum. Bana ait değildi.

____________

Haftalık bir hikayeye hazır mısın?Sizden alacağım geri dönüşler doğrultusunda başlayacağım. Okunma olmayacaksa boşuna zaman öldürmeye gerek yok. Kurgusu hazır, ilham perileri dört dönüyor bir sen eksiksin. Hikayeyi kütüphanenize ekleyin bir şey kaybetmezsiniz.