"İnsan, gittikçe daralan dünyasında neden mutsuz.

Herkes gereğinden fazla büyüyorda onun için mi?"

Gerçekten insan büyüdüğü için mu bu kadar mutsuz oluyor ? Ben de büyüdüğüm için mi mutsuzum ? Lisede bu kadar mutsuz değildim hatta en güzel yıllarım o zamanlardı. Zeynep'le aynı liseye gidiyorduk. Abimler de Uludağ Üniversitesine gitmişlerdi. O zaman hep birlikteydik. Biz liseden sonra kapalı çarşının oradaki babaların dükkanın yanındaki kafeye giderdik abimler de babamların yanında çalışırlardı hem onlara yardım etmek için hem de harçlıklarını çıkarmak için. Hep birlikte o kafede olurduk . Onlar bize hep okumamız gereken kitapları verirlerdi bizde onları bir hafta içinde okuyup hep birlikte kritiğini yapardık. O zamanları o kadar çok özlüyorum ki birden lise bitti. Onlar büyüdü biz büyüdük. Zeynep sınıf öğretmeni olmaya karar verdi. Ben resim üzerine bir şeyler yaparım diye hep düşünürdüm ama sonra matematiğim de iyi olmadığı için mimarlık da seçemedim güzel sanatlara da gitmeyi istemediğim için okumadım. Sanki hepsi birer birer benden uzaklaştılar ben geride kaldım. Evet Zeynep'le hep yakınız ama hepsi yolunu bulup kendi hayatını kurdu bir tek ben bu kafesin içinde kalmış gibi hissediyorum. Uzun uzun düşünürken telefonumun çalmasıyla elimdeki Cahit Zarifoğlu'un "Yaşamak" kitabını kenara koydum. Arayan Zeynebimdi. Fazla bekletmeden cevapladım.

_"Alo, aleyküm selam Zeynep kuşum. İyi kitap okuyordum balkonda sen napiyorsun. "

_"İyi Sarem ben de evdeyim kızlar ile Selim amcanın yerine gidelim dedik sende gelsene ."

_"Çok iyi düşünmüşsünüz canım ama ben biliyorsun ki annemle birlikte Nurahan teyzelerin gününe gideceğim. Abime kız bakacağız" deyip gülmüştüm. Buna abim ne der artık bilmiyorum akşama büyük kıyamet kopacak gibi hadi hayırlısı. " Sen de gelirsin diye düşünmüştüm. Zeliha teyze nasıl ikna oldu buna."

_"Çiçeğim sorma zor ikna ettim annemi, hiç çekemeyeceğim o günü. Seni de kurtarmak istedim ama mevzu derin. Allah kurtarsın bebeğim." Deyip gülmüştü. Haklıydı bu curcunadan beni Allah kurtarsındı. Biraz daha konuştuktan sonra telefonu kapattım. Aşağıya annemin yanına inmem gerekiyordu yoksa birazdan o bağırarak odaya dalardı. Gün Nurahan teyzelerin evindeydi ama annem sanki bizim evdeymiş gibi hazırlık yapmıştı. Sabah namazından sonra direk hazırlıklara konulmuştuk nefes almak için biraz odama kaçmıştım ama artık aşağıya inmenin vakti geldi daha fazla beklemeden kahverengi tonlarındaki ferace elbisemi giyip şalımı yaptım. Kendime baktığımda gayet güzel olmuştu. Kendimi seviyordum aynadaki gördüğüm görüntüden çokça memnunumdum. Çünkü Rabbimi çok seviyorum. O “Biz insanı en güzel bir şekilde yarattık.” (Tîn, 95/4) şeklinde buyurmuştur. Rabbim her şeyi mükemmel ve güzel yaratığı gibi insanı da en güzel şekilde yaratmıştır. O yüzden aynadaki görünüşümden oldukça memnunum. Son bir kez daha kendime baktıktan sonra aşağıya indim. Annem her şeyi zaten hazır hale getirmiş, ben de hazırladıklarını elime alıp evden çıktık.

Nurahan teyzelerin evi bizim evin iki üstündeki evde aynı mahallede otururduk. Nurahan teyzelerin evine geldiğimizde bizi evin en büyük kızı Nesli karşılanmıştı. Nesliyi de çok severdim. Çok güzel bir kızdı liseyi beraber okumuştuk. O liseden sonra ilahiyat okumaya karar vermişti o da Bursa Uludağ üniversite ilahiyat fakültesinde okumuştu. Özellikle annemin olmak üzere bütün mahalledeki annelerin göz bebeğiydi. Üniversiten sonra diyanete atanmıştı. Kuran hocası olarak görev alıyordu. Ben de severdim Nesliyi ama çok samimi değildik. Gerçi Nesli çok güler yüzlü bir kızdı herkesle iyi anlaşıldı sıcak kanlı bir kızdı. Ben dahil herkes iyi anlaşırdı. Ben annemin Nesliyi abime alır diye düşünmüştüm hatta Nurahan teyzeyle de konuşmuştu ama Nesli istemediğini evlilik için hazır olmadığını dile getirdiği için çok da üzerinde durmadılar. Ona göre kalbinde birisi varmış onun için istemiyormuş gibi konuşmalar da olmuştu tabi. Ben bunları düşünürken Nurahan teyze anneme çekişiyordu. "Kız Aysun bunlar ne aşk olsun vallahi kızacağım şimdi. Ben sana sadece siz gelin demedim mi yine bir sürü şey yapmışın. " diye çıkışmıştı. " Ne yaptım ki Nurahan allasen sende ne var bunlarda hadi hadi şunları da koyalım da birazdan misafirler gelir. " diye mutfağa ilerlemişti. Annemler mutfağa geçince bizde Nesli ile salona geçtik.

_"Sarecim sen nasılsın neler yapıyorsun"

_" Elhamdülillah iyiyim canım bildiğin gibi evdeyim. Ne olsun öyle annemle birlikte günleri deviriyoruz. " dediğimde yine kalbimde bir burukluk olmuştu. Aslında bu hayatı ben kendim seçmemişmiydim niye her seferinde içim buruklaşıyordu.

_"Sare canım ne diyeceğim sana bizim çocuklar için bir şeyler düşünüyorum, tezhip şeklinde küçük çalışmalar yaptırsak seninle ne dersin. Düşünür müsün bunu." Deyince ne diyeceğimi bilemedim.

_"Bir düşüneyim canım ama sanmıyorum, sen onlar için daha iyi birisini bulsan daha iyi olur."

_"Senden daha iyi birisini mi bulacağım canım lütfen düşün olur mu bunu"

_"Bilmiyorum ama bir düşüneyim canım. " dedim o sırada kapı zili çalınca kapıyı açmak için müsade istedi. Misafirler de yavaş yavaş gelmeye başlamıştı. Ben de merakla bekliyordum acaba abim için düşünülen kızı.

Herkes gelmiş gün havası hemen alınmıştı. Herkesin elinde bir tabak herkes yanındaki ile muhabbet halindeydi. Annem ve Melahat teyze abim için dedikleri kızı aralarına almış sorular ile bunaltmaya başlamışlardı. İsmi melek Nesliyle yakın arkadaşlarmış aynı kursta birlikte görev alıyormuş o da Nesli gibi ilahiyat mezunuymuş. Maşallah çok güzel bir kızdı. Hani hanım hanımcık tabiri tam da Melek için kullanıla bilirdi. Bence abim bir kez dahi olsa Melekle konuşmalıydı. Hiç pişman olmazdı. Annem de gayet memnun gözüküyordu. Melahat teyze de çok beğenmişe benziyordu. Şimdi sıra abimi ikna etmeye gelmişti. Hemen annem abimin instagramını vermiş telefondan abimin fotoğraflarını göstermişti. Bu haline gülmeden edememiştim. Melek de hayırlısı deyip durmuştu. Kızı bir yandan annem bir yandan Melahat teyze sıkıştırıyordu. Kızda ne yapsın nasip bakalım böyle şeyler konuşmadan olmaz uygun bir ortam olursa bir konuşmak isterim demişti. Bence abim de bu sefer hayır diyemeyecek gibime geliyordu. İçimden bir ses akşam küçük bir kaos olucak diyordu ama annem bu kez kesin ikna edecek gibi duruyordu. Ben de onları izledikten sonra tabağıma odaklandım yine Nurahan teyze döktürmüştü onları keyifle yemeğe odaklanmıştım. Watsaptan mesaj gelince telefonu alıp gelen mesaja baktım mesaj atan Zeynebimdi hemen mesaja girdim.

ZEYNEBİMM: Kuşum durumlar nasıl kız geldi mi nasıl merak ettim.

BEN: Kuşum kızın ismi Melek hani bir içim su derler ya tam da öyle maşallah. Neslinin yakın arkadaşıymış. Ayni yerde görev alıyorlar. Bence bu sefer olucak gibi bakalım ne olucak.

ZEYEBİMM: Ya şimdi daha çok merak ettim. Benim de içimden öyle bir his geliyor kuşum Yusuf abi bu sefer evet diyecek. Bakalım sıra Ömer abime geliyor. Annem de hep Nesli gibi bir gelinim olsun derdi bir bakarsın Nesliyi de abime alırız :)

Gerçekten Melahat abla Nesli gibi bir gelin mi istiyordu ya Ömer abi o da mı Nesli gibi birisini istiyordu. Şimdi niye birden kalbim sızladı ki niye böyle garip hissettim anlamadım. Gözlerim istemsiz Nesliye kalmıştı gerçekten de güzel bir kızdım. Mahalledeki tüm anneler isterdi Nesli gibi bir gelinleri olmasını. Her şeyin üstesinden gelirdi. Akıllı bir kızdı efendi saygılı kendine güvenen ayakları üstünde duran bir kızdı. Belki Ömer abi de isterdi. Ömer abi ister miydi gerçekten. Yan taraftan Cemile teyzenin Melahat teyzeye "Darısı sana Melahat Ömer'imize Nesliyi alalım mı ?" "Ay hadi inşallah Cemile çok isterim olmasını" deyişini duymuştum. Neden bu sözler beni bu kadar üzdü anlam veremedim. Müsade isteyip eve gidecektim . Kendimdeki bu hale anlam veremedim az daha kalsam gözlerim dolucaktı. Anneme eve geçeceğimi söyleyip eve geçtim.

Biraz hava almak için balkona çıktığımda düşündüm. Ömer abiyle Nesliyi birlikte yanyana düşündüm. Aslında birbirlerine çok da yakışıyorlardı. Ömer abi iyi bir avukat Nesli de iyi bir Kuran öğretmeni olmuştu. Huyları ve karakterleri de birbirlerine denk gibiydi. Ben bunları düşünürken gözümden süzülen yaşta neydi. Şimdi ben neden bu düşünce için bu kadar üzüldüm.