İnsanoğlu, çiğ süt emdi derler... Cinsiyete saygı duymazsa: Şiddet de görür; hürmet de, herkesin elinde herşey... Can çıkar; huy çıkmaz derler, peki? Kişilerin; huyu, suyu neydi!? Eninde sonunda; aşkından perişan olacaktır, kişiler dünya! Hikayende; aşk var miydi, neydi ancak? Perişan oldu kişiler; yaşamda, her alanda... Kişiler olgulardan kurtulmak için, ellerinden geleni yapmalıydılar... Bu aile bildikleri olsa, bile...Liman benim diyen kişi; ailen olsa da, sana kötü bir şey yapamazlar... Anlatmak istediğin; sen o olmasa da, ben ayakta dik durabilirim diyebileceksin... Niye bunları; bir akrostiş içine sığdırdım, bilmem de!... Bir hikayeyi daha, anlamlandırmak istedim...

Ceylan; ne okyanusta boğuldu, ne de? Hüma olarak, acıtan kişileri yaktı!? Sadece feryat etti... Kişilere, vay halime diyerek! Sağ ol yazarın, var ol... İyi ki kalemine; mühürlenmiş, şekildeyim... Ah yıllar; Üzerinde ne kadar yük varsa, bana taşıttın diyecek... Bir sürü anı var, kafamda! Ona uygun hikayelerde var, nilüfer de olsa? Mevsimlerden; ilkbahar o yüzden, daim olacak gibi kötülük... Vurma; kırma işkence derken, neyse... Bir tek kaldı, galiba! Tek yönlü; baksa da hayata, hayat her yönüyle geliyor karşına... Aile, aile değil; yaşam, yaşam değil! Allah'tan; huyu, güzel kalmış... O yönden; teşekkürler böyle kişilere, dayanak olan hayata...

Sen ağlarken; dünya kendi haline yansın, ancak? İnsanlığın, vay haline! Dünya; şeker dağı olmasa da, yerinde kavrulurken? İnsanlık; dur nereye, ne haldesin demedi ona... Herkes; kendinden, sorumlu değildir... Artık; herşeyde, milim de olsa sorumludur... Zorunlu tutmuyor, hayat ama? Yaşamak: Nefes almak için; ucu sana dokunan herşeye, ufak yardım etmelisin... Mesela mi? Dövülen kişiye; eğitim alamayan kişiye, gün her daim doğar... An gelir: Şükür de edersin; neden ben diye, isyanda edersin! Niye mi: Kitabı; yazmaya devam ediyorum, kim bilir ancak?

Kişilerin vay halime deyip; hayata küsmelerini engellemek için, elimden geleni yapacağım... Sarıl bana; koru beni, iyi bir insan et (olayım)... Ben kendi acemiliğimi çıkarayım; o güne kadar diyen, bir çok kişi vardır... Onlar için, and içtim... Vay haline; dedirtmemek için, sorgulamaları içindi... Sadece hayatın; doğru dediğini araştırıp, emin olmak istiyordur insanoğlu... Bende; buna, yardım etmek istiyorum... Senle: Ben herşeyi başarırız; vur kır önemli değil ustam demek, istiyorum ki...! Tanıdık, tanımadık olmama gerek yok... Sonuçta; mavi gökyüzüne, türkünü iletmen içindir...

Övgü değil, sadece? Bildirge ileti idir, bu benim içindir... Nutuk atmak istemez kimse; dinleyen kulaklarda, sözlerle kirlenmesin diye!... Bin söz, bir insan yetiştirirmiş... Ey insanlık diye: Var olduğunu hatırlatmaya başlamak ya da başlamasın diyen, kimse olmaz herhalde!... Kızım ya da oğlum diye; Nutuk ya da öğüt olmamıştır, amaç? Ancak insani duyguları: O ya da bu şekilde; hatırlamak gerek, kişisel bir değil... Vay hâl demek; o yüzden bundan kurtulmak yerine, bununla barışmak gerek...