Şevkin burada desede hayat; hayır ellerin bomboş kalır, neden bilinmez?! Viran olduk, geçer mi bilmem?! Kinlendi hayat, neden?! İnsani yön kalmadı, neden sanki?!

Baş etmenin yollarını öğrenmek ki; bin bir eziyet çekmesine yardım eden ne varsa, baş etmenin yollarını öğretecek kişi çabasıdır ki?! Aziz aciz yolunda; kaldıracak öğretecek de odur, ailenin dışişleri densede?! İç işlerinde; ilk söz, onun olur!... Ardından acıların dahada güçlü olabileceğini öğretiyordu; eşine de, evladıma da ki?! Erkek ayakta olur da; kadına yardım edebilmeli de, öğrenmeli her şeyi!...

Bizim ekseniniz de döndürecek; isim diyerek, neyi bir an saklandı ise?! Şu anına getirdiler ki; uçuruma iterek, kendine zarar vermesine sebeb oldular!... Biri kesici olacağına emin olmuştu Saye ki; evini yurdunu ailesinden ayırmıştı kendini korunmak isteyerek, rıhtım daki damlalar diyerek ağlamaya başladığı anlarda?! Emre hayatına girmişti; birde bana sor hayatını diyerek, yaşama sevincinin nasıl geleceğini?! İyi şeyler mi var bugün; haberlerde diyerek öncesinde, ailesine başkaldıran olduğunu bildiğini söylemişti!... Ayrılsak Ölürüz biz diyecek; gerçeklik yaşadılar, sahi hayat?! Her zaman güna kuşları; uçuruma da kendileri zarar barınağını da, kendi kurar ki?! Emre ile yeni bir ama; geçmişti de yaşamayı öğrenmişti ki, insanlara?! Yarın; dün, şu an bunlar yaşanırken!... Peki geçmişte neler olmuştu; kimbilir kara kasıma kimse bakmaz, kimse gitme kal demek zahmetine bulunmadı!...

Bir bakmışsın evin yok olmuş; elinden ayağından olabilir kişi ki, ailesinden bir ümit göremeyen umut edemeyen kişiler?! Çocuklarının eli ayağı oluyor bir şekilde ki; çocukların unutması gereken şeylerin yerine, umutlanma sağlayan ailesi ya da koruyucu kişisi olabilir ki?! Ben düşünemiyorum böyle bir durumu ya: Kubra yazarımızın ve de Papatya severim kelam yazarlarımızın kalemlerine bir kez daha konuk oldum; sağ olsun, var olsunlar!... Anla da her şeye rağmen sevmek diyordu; çünkü koruyucu olmadan önce, dünya okyanusunda kurtarmak için neşelendirmek gerekirdi!...

Meğer hayatın çetrefilli yollarında; ayağına batacak birsürü, çakıl taşı vardır olay örgülerinde!... Ben gidiyorum diyebilecek kişilerle iletişim kurmamalı diyordu, ozanlar ki?! Her an her şeye, hazırlıklı olmalısın diyordu hayat!...