Gözde dev gibi; yasamla nefesini bile, kiralık alırlar... Dünya'ya gelince; ya onunla aşk yaşayacak, ya da kendi kurdelerını kendi kesip? Her duvarını yakıp; yıkarak, nefisine hakim olabilmeyi öğrenmeli kişiler... Evine, kendine sahip çıkabilsin... Ev ne demek? Sahi; aile demiştim önce, ama! Ailesi bile: Olmayan kişilerin değer verdiği; her olgu onun için, evidir... Sahi kendisi bile, evidir... İlki bazen herşey olsa da; önce kendi güvenliği, öz saygısı olmadan! Diğer tanıdığı; tanımadığı kimseye, yardım edemez... Başına gelen olaylardan kurtulup: Güne şükür edip; dünyevi cennet yaşama, iyi ki geldim demezdi... Kuğu gibi; zarif eksiksiz değil, bu insani yan... Gül diye; parodi içinde, maske takacak yön yok...

Furya bu ya; karanlık yanı daha belirtir ki! Uyuttu anıları unutmak istedi dersen; kalp kalbe karşı imiş derim... Limanda buluşup; elinde tutup, genç ormanın ben seni kurtarırım dersin... Yaşamda; nefes bulmaktan çok, insan olduğunu unutmamak önemli... Anlatılan efsane gibisin;

dinsin acıların diyerek, eller çekildi bedenden... Minnetle kehaneti hatırlayarak; inceldiği yerden kopsun diyerek, ritmik bir heyecanla...

Yaşamın tek bir yanı yoktur. İnsan yasını unutmak için, nefes alır. Biri bana gelse dediğimiz; ne varsa, öksüz yanlar canlanır kişide... O yanların bir kısmını; erkekler daha iyi yansıtır diye, Ali kişileri? Vay halineyi, daha iyi yansıtır... 15 liler ağıt gibi; bir hikaye okudum, orada bir kız vardı... Her şeyi vardı, ancak? Bir arayış içindeydi, ikinci bir yuvası ortaya çıktı...

Nilüfer çiçeğinin adı; Lila idi, aslında! Sadece; kalpten kalbe, doğru bir yol bulabilecek mi lila? Kişilere; kendini anlatmak haline döneceğim derken, vay dendi... Benim anlatmak istediğinin, tam tersi oldu... ki Bende o yüzden; buraya konuk olarak aldım, Lila'yı yazarının haberi yok ama? Bence beğenir, ben öyle umuyorum...