Çılgınım

Eklem yerleri ağrır insanın der hayat dünyaya; leylak bul der hayat insana, ayıplama der hayat insana!... Lütuf görme kendini der hayat; ellerinden kayıp gitmesin der hayat insana, merak konusu etme yarını bugüne odaklan der hayat insana!... Yeteceğin belli mi der hayat insana;

insanlığın yok oluyor gör der hayat dünyaya, renklerin soluyor dikkat et der hayat insana!... Metanet seni bulsun de dünyaya hayat; iftira etme der insan dünyaya, itilaf etme der hayat dünyaya!... Kendin ol der hayat dünyaya;

iliklerine kadar kötülüğe batma der hayat dünyaya, ikilemde kaldım de insan hayata!... Kılıf bulamadım de hayat insana; kınama hayatı başına gelirde dünya insana, insafsız olma der hayat kişiye!... Nesi varsa yoksa burada der hayat insana; cellat olma hayata der dünya insana, ilgili older hayat insana!...

Yirmi dört saat var dünyada der hayat insana; irdele karıştır der hayat insana, raks et hayatla der dünya insana!... Minimum kalma katıl der hayat insana; iffet arayanlara iyilikle karşılık ver der dünya insanlara, uçsuz bucaksız der hayat insana!... Çocuk ol der hayat insana;

Yeni bir çevre için; faytona bindim, gidiyorum... Aksi gösterilmese de; siirlerle, şarkılarla kendini rahatlatır ya insan... Bende, öyle yapıyordum... Hayat; sakalin yok ki, lafın dinlensin dedi! Kaderini kötü yönlendirme yapmadan, iyi göreyim dünyayı... Ağabey; sen bana, bunu gösterdim... Yeni bir bakış açısı gerek, kişilere! Derin'de, böyle bir hayat yaşıyordu... Kötü kişiler ile kaderi, kötü gidiyordu... Sanki; Çanakkale de, gemisi batmıştı... Yazarımız; ona bir yardımcı gönderdi, onunda susman yakışır demedi... Bir ağabeyi vardı ki, herşey yerine oturuyordu... Yap boz gibiydi, kaderi sonuçta... Peki herşey gerçek yolunda; bir perde ise, onun için ki! Yazarımız; 100 bin oldu, ona hediye olsun... Bu ilk kısım... Derin niye demedi, hayatında? 17 yıl, yalan olsa da! O doğruyu, aramaya devam etti... Ağlama zaman aldı, benim için dediği an? Neler yaşadı; neler yaşayacak? Bunu görmek isterim; devam etsin, gerçeklik için ki... Buruk kız çocukları, nilüfer çiçeğidır benim içindir... Acıyan yanları; kendi ateşiyle, bataklıkta gösterir herkese... Yazarında böyle! Benim haberi yok; ama olsun, kıyıya karşı denildiği noktada? Yalanlar; sahte olan herşey, orada kalsa! Sende: Denize açılsan; rahatlasan, neden diye sorsam!? Geçmişten geleceğinden; sana, ne bundan desek ya! Ancak İstanbul, sana düşman olabilir... Sonuçta geçmişinde, mağduru oynasan da? Şu anda bataklığında batıp, çıksan da! Gelecekte: Okyanus bütünlüğünü ya da Anka hırçınlığını, gerçeklerden kaçış noktasında! Gözbebeğini kaybetme diyerek, bir hikaye daha bulmuş olabilirim...