Neye Yarar

Arttı yetti bana diyeceğim; öğe kalmadı öğe obje neydi pardon, seviye neydi sınır koyacak mısın kendine?! Kendi eder kendi bulur mu kişiler belli olmaz; eden bulur olayından çekinirim ben nedense, Nusret vuslatı getirse bari?! Farklı dünyalar insanıyız deme; uğultu var başında da çekil kenara otur yani, savruk yaşama diyedir bütün olanlar ama?! Anlayana yani; bir çaresi bulunur diye diye, kandırdılar ruhları!... İnsanlığa kılıf olmalıydı değil mi; var yok savaşında karşılıklara yenildik, askıda kalan hayatımızda gülmedik nedense?! Resmedemedik ruhumuzun aydınlığını; ekilen filizler kötülük diye haykırdı hayata, kurtulamadık kara çakıllardan!... Evim neydi vesselam diye; selam dururum göğe, edilen dua gibi!... Tarumar olan yaşama inat; bir hikaye bir ruhla karşılaştım, iyi ki ömür geçerken?! Hayat hoş mu boş mu farkına varırken; yenilgi psikolojisi ile efsunla karşılaştım, o her şeye rağmen dik duruyorsa?! Sende durursun dedim; iyi ki karşılaştım, esintiler kötüydü iyiydi ama?! Durgun benliğine iyi geldin; iyi ki tanışmışım kaleminle; ruhunla yazar, yazmaya yaşamaya yaşatmaya devam et!...

Boş dolu fark eder mi; aklı kullanmak gerek, lojistik yap bari!... Yaşamak için diyor bir yanım; ihtiyaç karşılık tapularını benim, heyecanlı değildim yaşama!... Tedarik edemedim sağlığı; inci olmak istedi ruhum, ama çapulcu olmaktan ileri gidemedim?! Yaşamak yaşatmak deyip durdum; böylelikle unuturum dedim asla, mutlu olamam derken?! Sağlıklı olmayı unuttuk neden; çöp adam kadar karakterim olgunlaşmamış galiba, kandırma desek kanmayı isteyen yan ağlar!... Ağlama desek; iyileri öne sürebilir miyiz, rızkı nerede demeden önce?! Ara bul demek gerek; ıskaladı seni diyemezsin, ana şimdi yada sonra fark var mı?! Lider benim hayat de; özgüven nerede, ırgalamaz beni de?! Kes bağını yanı lime lime olma!...

Sözümü duyan yok, nedense? Ancak; insanoğlu sonradan, anlamaz mi olan biteni! Bana da öyle oldu da, barışalım artık der hayat sana... Olaylarından tut; seni sevmeyen kişilere kadar her şey, filim şeklinde gözünün önünden geçer... Sahi; beni kim sevdi dersin, o an... Ben bile; kendimi, sonunda sevdim dersin... O son ana gelene kadar; papatya sayarsın, doğanın kokusunu içine çekersin... Dua edersin, sevmesinler... Kendini sevmeyi; öğrendikten sonra, önemi yoktur hiçbir şeyin... İnsanlığın için, şükür edersin... De; bu konuyu anlatmamı sağladığı için, sağ olsun yazarın... Bu da; hem tanıtım, hem de bir mektup olsun...

Sadece öyle de (güzel) demek; biraz eksik kalabilir bu anda, dünyevi olaylarda beni geçiştiriyorsun diyebilir kişi... Tenhalara çekerek; seni de, dünyada tenhalarda kalmamak gerek... Güçlü olmak için de; insan nerede ne yapacağını, bazen çözemez o yüzden...! Ben aynılığa inanmak istiyorum, tıpkı arisi cumhuriyeti diyerek? Ayrılığı bir kenara: Nokta gibi koyarak; kendini belli eden, yazara teşekkür ederim... Sevda değildir; bu bakış, bu açı de... Kişiler; seni beni anlamadan önce, kendini dinlese... Masum değiliz denilen noktayı; kabul etse, bir çare bulunur... Sahi ben; çare kadere, iyi gözle bakmaz... Herkese kötülerdim de; ne oldu, ne bitti olumlu baktım? Bilmem! Olumlu olumsuz; zıt kutuplarla, o zaman tanıştım... İşte; bence, gerekirmiş bana sana ona herkese!

Dert faslı; seni beni bizi, lal olmaya iter... Sen sadece; yanında kalsın kişiler istersin, de? Kâr kalması ile: Yanında olması; olayların üzerinde geçerken, çabalamayı başarmayı gerektirir... Çalış ki: İstediğine ulaş diyen; can yanım benim, umarım istediğini yaparım... Sende ahrette gülersin umarım: Dünyevide de benden gidenler için; yalnızlık senfonisi içinde tek olsam da, sayenizde kalbim ege de kaldı derim... Çünkü benimle ya da onunla; tekrar karşılaşabileceğin, nokta nedir çok uzak!?