Sarı Şekerim

Ömrüm; senin yoluna veda, sözünden iğrendim... Memnun etmekten, yoruldum... Riske girmekten, öldüm... Üzüldüm, görülmedin... Mükemmel için çalıştım, olmadı... İşte karakter yaptı; yaptı hem sahte de, hem gerçekte yapamadı... Umarım zamanı; iyi işler, iyi ki tanımışım yazarım...

Asla; aşmam deme, aşılabilirsin de... Zindan; zemheri olur, neden? İnanç; ben mi, o ne diyecekti neredeyse! Zamanını adayacagin biri olmalı dedi, Aziz... Bırakma beni dedi Hazal, sesi duyulmadı... Ezildi ses etmedi; neden diye sormak, aklına gelmedi... Yıldı yıkılmadı; iyi ki öyle karakterler var, var olsun sağ olsun yazarın...

Eskilerde hayatımız sıkışınca; eskiyalar gelişmiş ya, ışte o noktada... Şık bir beyefendi gelse; bizi kurtarsa demek, aptallık... Kaç; tek istediğim, ardına bakmamak olacak... İnce ip; iş görüp demek, istemiyorum... Yıldın yıkık; bir evrim geçir, kurtul de... Askıya asıl asil ol de; kendine kimseye, olguya yüklenme de... Derdim var, kim duyar deme... Üzülme, üz diyemem... Niyetim; kalabalık, beni bırakmasın... Yaşam seni sarsın, ölümü düşünme... Al gel iyiliklerini, lütfen... Yılda bir beni düşün; yeter bana de, lütfen beni bırakma... Asla pes etmemeyi; senden öğrendim, sonuçta... Hüsran benim hayatın; sizi de çektim, deme... Ülkem ıssız değil, ya... Kırıl belli etme, deseydim... Üstün mu, ben mi? Misketin olmadı, hiç... Diri kalmam, gerek... Ağlanam, da... Riskin, ben... Ol, olma meselesi... Lüks değil... Memleket neresi? Askı nerede! Zindanda değildim, sonuçta...

Sahi; Yılmak, benim isim değil... Issız bir, ben oldum... Lüks olsun; yaşamın sonuçta, başardım... Dillere, destanın ben... Islak ben ise, yaşanan... Rengini, ararım... Irgat mi olsam, değer için... Memnun; bir kişilik olsun, bana yeter...

Bekle beni; gelirin, hesap için... Ellerin kan olsa da der, Cana... Yıldın ben seninle iyi oldum derin... Sağ olsun; var olsun yazarın, iyi ki var...